Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 67

Hlín
67
Hvernig vissi hún það?
Þjer spyrjið, ritstjóri góður, hvort jeg hafi ekki eitt-
hvað, gamalt eða nýtt, að láta ykkur fá í Hlín. Nú er
mælt, að fáir neiti fyrstu bón, og vilcli jeg þá síður verða
ein af þessum láu! — Kemur mjer því til hugar, að segja
ykkur frá dálitlu atviki, sem kom fyrir mig einu sinni
fyrir mörgum árum, meðfram af ]>ví, að alt dularfult er
svo „móðins“ núna, en auðvitað líkist frásögnin meira
baðstofuspjalli en blaðágrein, livort sem þið fellið ykkur
nú við það.
Fjelag eitt er til, sem nefnist „Frímúrarafjelag“. Er
J>að öflugt mjög í öðrum lönditm, ekki síst á Bretlandi, og
stendur þar undir sjerstakri vernd konungsins.
Árið 1890 var jeg í Edinborg á Skotlandj. l>á um
haustið hjelt fjelagið þar mót eitt mikið, og var efnt. til
þess víða um Bretaveldi. Það var „basar“ eða útsala, og
voru munirnir allir seldir við geypiverði, en konurn-
ar, sem afhentu þá, voru allar hertogaynjur, markgreila-
frúr og barúnessur. Segir ]>að sig sjálft, að karlmenn
mundu fremur vil ja kaupa nokkuð dýrt af slíkum dýrð-
ardísum, en að „prútta" við {>ær um verðið; var og auð-
sjeð, að þær vissu vel um nafnbætur sínar, og eins og
fleiri kaupmenn, möttu sýnu meira þá viðskiftamennina,
sem feitar höfðu fjepyngjurnar, en liina, sem höfðu þær
magrar.
Játvarður konúngsefni ljet sjer mjög ant um mót þetta.
Hann sendi nokkrar kippur af rjúpum, er hann hafði
sjálfur skotið í landareign tengdasonar síns og vinar,
hertogans af Fife, og sjálfsagt eitthvað fleira, en um eitt
vissi jeg, er hann sendi mótinu til heilla; það var — spn-
kona!
Edith Griffeth lijet hún og var titluð „prófessor í lófa-
3*