Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 70

Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 70
70 Hlin urvegurum, því það eru þeirra bestu menn. Gamalt orð- tak segir: „Fáir eru iöðurbetrungar“, en þessir menn eru það, og þeim er það að þakka, að heiminum er að fara i'ram, þó hægt fari, því eins og Stuart Mill segir: „Hve mikið varið er í þjóðirnar fer eftir því, hve mikið er varið í hvern einstakling.“ — Nú, nú, hinir aftur á móti, sem ekki hugsa unt annað en þjóna lund sinni og brjót- ast um á hæl og hnakka, til að fá jafnvel lieimskulegustu óskir sínar upþfyltar, þeir hlynna með velþóknun að eit- urfræjunum í eðlisfari sínu, þangað til þau eru orðin svo þroskuð, að þau eru vaxin þeim yfir höfuð og verða ekki kæfð, því það er staðreynd, að því meir sem menn láta eftir tilhneigingum sínum, þess heimtufrekari verðá þær, og að sama skapi veiklast mótstöðuafl eðá vilja- þrek mannsins, er í hlut á. En — þessir menn verða aldrei „föðurbetrungur", og letrið, sem skráð er í lófann á þeim, verður þeim ekki til sóma. Salómon konungur var manna spakastur að viti; hann sagði: „Sá sem stjórn- ar geði sínu er betri en sá sem vinnur borgir.“ — Karl XII. Svíakonungur sigraði lengi vel flest, er á vegi hans varð, nema þráann og heimskuna í sínum eigin barmi. Það varð honum og hans hraustu þjóð að falli. — Benja- mín Franklín hefur sagt jiessa sögu af sjer: Þegar hann var drengur eignaðist hann einu sinni nokkra kopar- skildinga og bjóst við, eins og börnum er títt, að geta keypt sjer ósköpin öl 1 fyrir j:>etta, en þá heyrði hann annan dreng vera að blása í hljóðpípu úti á strætinu og varð svo hugfanginn af því, að hann hljóp til drengsins og keypti af honum hljóðpípuna lyrir alla skildingana sína, og þóttist hafa himin höndum tekið, en jjegar heim kom, hlógu ættingjar hans að lionum og sögðu, að hann hefði getað fengið margar samskonar pípur lyrir jjetta verð; gxjet hann þá eins mikið ylir glópsku sinni og hann gladdist áður, — en jretta glappaskot varð honum svo minnisstætt, að hann gleymdi Jdví aldrei. Ávalt síð- ar, ef hann sá menn sleppa fram af sjer beislinu á ein-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Hlín

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Hlín
https://timarit.is/publication/610

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.