Hlín - 01.01.1919, Qupperneq 57

Hlin
61
Baínið, sem heíur móður sína til að stjana við sig,
verður keipótt, útásetningarsamt og altaf að hugsa um,
til livers Jrað langi nú, og hvernig Jrað vilji hafa alla
hluti. Því eftirlátari sem móðirin er við barnið, Joess
heimtufrekara verður Jrað. Og eiginmaðurinn! Hann set-
ur út á kaffið og matinn — eða hann hrósar Jjví, og hin
hamingjusama kona ver enn fleiri klukkutímum af deg-
inurn til að búa til þá rjetti, sem honum geðjast að. En
ltvers vegna er Jjetta dálæti og eftirlæti mönnum ekki
holt. Vegna þess, að það vekur og elui hjá mönnum
sjálfselsku.
Það hefur lengi verið sagt, að heimilið væri vagga
allra dygða. En þjóðirnar eru komnar [jað áleiðis í þroska
út á við, að J>ær Jjurla dygðir, sem komnar eru af bernsku-
skeiði. Dygðir, s'em eiga uppruna sinn á heimilunum,
þurfa að koma út í heimirin til að Jrroskast. Lífið utan
heimilanna þroskar karlmennina. Konurnar Jjurfa líka
að verða Jjess Jjroska aðnjótandi, þó að þær, el til vill,
ekki skilji Jjað.
Siðferiðslegur Jjroski heimsins er sorglega takmarkað-
ur, af [rví að helmingurinn af fólkinu er ennþá bund-
inn við hið barnslega Jrroskastig heimilanna. Þjóðunum
fer lram óðfluera, en mönnunum fer ekki fram að*'sama
skapi. Mörgu hefur verið breytt stórkostlega til batnaðar
í fyrirkomulagi hins opinbera, en skipulag heimilanna
hefur ekki Jjroskast að satna skapi.
Við eriun með orðahnippingar út af smá-atriðum per-
sónulegs eðlis, en hugsum ekki um ökkar eigin þýðingu
í fjelagslílinu. Þetta hefur lengi verið viðurkent, en [jað
hefur verið notað til Jress að sanna gamla viðkvæðið
urn „syndum spilt eðli“. Og Jjeir, sem hafa glaðst yfir
framförunum, hala æfinlega lengið Jjað framan í sig, að
mannlegt eðli stæði ekki til bóta. Þetta er alls ekki rjett.
Manneðlið hefur breyst og batnað stórkostlega. En alt
það, sem batnað hefur, er samtökum að þakka; menn
hal’a tekið höndum saman og hjálpast að við umbæt-