Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 29

Hlín
29
Heimilisiðnaður.
Rokkspuninn.
Nú, ]>egar svo mikið er talað um spunavjelar, langar
mig til að minna á rokkinn. Hann er það verkfæri, sem
helst til fáar konur kunna að fara með. I kaupstöðum
landsins mun það mjög sjaldgæft, að konur kunni að
spinna; það verk þykir naumast samboðið öðrum en far-
lama kerlingum. Sumuin þykir ullarvinna óþrifaleg. Já,
náttúrlega verður það þrifalegast að lialda að sjer liönd-
um og gera ekki neitt. Saumi maður aldrei neina flík,
dettur engin tuska á gólfið, og spinni maður ekki eða
kembi, dettur heldur ekki kuskið á gólfið. En hvort
tveggja þetta má vinna svo, að til engra óþrifa verði.
Rokkur ætti að vera til á hverju kaupstaðarheimili,
livað þá sveitaheimili, þá kynnu máske fleiri að spinna
en nú er raun á.
Þessu þjóðlega, hugljúfa verki, sem ömmum okkar og
langömmum ljet svo vel, megum vjer íslenskar konur
aldrei gleyma eða leggja það niður. Hvað eigum við líka
að gera í svartasta skammdeginu, ef ekki að vinna ullar-
vinnu? Jeg segi ykkur satt, konur góðar, yngri sem eldri,
háar sem lágar, það detta ekki gullhringirnir af neinni
ykkar, þó að þið kynnuð að spinna. Það mundi stytta
ykkur margan hríðar- og skammdegisdag, því að aldrei
hugsar maður eins skýrt og rólega eins og við spunann;
meðan þráðurinn líður upp í rokkinn, berst hugurinn
langt, langt út í geiminn og liittir þar fjarlæga vini og
kunningja, maður lifir upp aftur löngu liðnar sælu-
stundir, eða rifjar upp og raular allar fegurstu ferhend-
urnar sem maður kann.
Gagnið af þessari vinnu fyrir heimilin, til sokkaplagga