Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 37

Hlín
37
Sem betur fer eiga margar konur í Reykjavík þennan
búning, en út um sveitir landsins og í þorpunum er hann
mjög óvíða til. Þetta má til með að breytast; konur verða
að fara að kunna að meta þennan gullfallega búning —
fallegasta þjóðbúninginn, sem til er í lieiminum.
Jeg hef olt átt tal um þetta við konur; sumar liafa
svarað: „Já, jeg lief altaf ætlað að koma mjer honum
upp.“ En fleiri hafa sagt: „Hann er svo dýr; við höfum
ekki efni á því að eignast hann.“ En lítum nú á. Það er
ekki dýrara að fá sjer klæði í skautföt eða silki í kyrtil,
en það er að fá sjer silki í kjól og svo sem tvær eða þrjár
silkitreyjur á ári.
Kjóllinn fer mjög fljótt úr „móð“, og þarf þá að kosta
upp á hann að nýju og sama er að segja um treyjuna. En
skautfötin vara heilan mannsaldur og meira.
Mesti kostnaðurinn við faldbúninginn er silfrið: beh-
ið og koffrið, en það eru heldur ekki eyddir peningar,
heldur miklu fremur dýrmæt eign, sem altaf er í sínu
verði og sem getur gengið að erfðum mann fram af
manni. Jeg hef t. d. orðið fyrir því láni að eignast belti,
sem smíðað var handa langömmu minni, þegar hún var
fermd, Ingibjörgu Björnsdóttur frá Bólstaðarhlíð. Eins
og sjá má af Niðjatali Þorvaldar Björnssonar og Björns
Jónssonar, útgefnu af. Th. Krabbe, fæddist þessi lang-
amma mín árið 1789, hefur líklega verið fermd 1803, þá
14 ára gömul; ætti því þetta belti að vera nú 117 ára
gamalt. Ekki get jeg giskað á, hve marga mannsaldra það
muni endast ennþá, en þeir hljóta að verða margir, ef
ekki vilja einhver slys til, því að það er afar sterklega
smíðað og mikið silfur í því. Jeg vigtaði Jjað að gamni
mínu, til Jæss að geta sagt ykkur, konur góðar, Jjyngdina
á því, sem er 316 gr. Þó er J?að sprotalaust, en þrjár kúlur
með laufi hanga niður úr því að framan. Besti gripur,
sem jeg á í eigu minni. Það er ekki aðeins það, að belti,
koffur og hvers konar silfurgripir sjeu altaf í sínu upp-