Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 73

n
HÍin
þjer svo miskunnsamir? — „Það get jeg ekki sagt þjer,
fyrst þú sjer það ekki sjálfur," svaraði maðurinn og flýtti
sjer á stað með eldinn, til þess að komast sem fyrst til
konunnar veiku og litla barnsins síns. En fjárhirðirinn
sagði við sjálfan sig: „Jeg má ekki missa sjónar á þessum
manni, fyr en jeg kemst að því, hvernig í öllu liggur.“
Hann reis upp og gekk í humáttina á eftir ókunna mann-
inum. Þegar hann nam staðar, sá fjárhirðirinn, að það
var ekki iiús, sem hann gekk inn í, lieldur hellisskúti með
köldum og herum steinveggjum. „Þarna liggur þá konan
og harnið aumingja mannsins," hugsaði fjárhirðirinn,
,,ef til vill deyr vesalings barnið úr kulda í hellinum."
Og þó að hann væri kaldur maðurog harður, hrærðist
hann til meðaumktmar, og hann hugsaði sjer að hjálpa
harninu. Hann leysti pokann af baki sjer, tók upp úr
honum hvíta, mjúka sauðargæru, fjekk ókunna rnann-
inum og sagði, að litla harnið ætti að sofa á þessu.
En í sömu svipan og hann sýndi öðrum meðaumkun,
opnuðust augu lians, og hann sá það, sem honum var
áður hulið, og lieyrði það, sent honum var áður bannað
að heyra. — Alt í kringum hann voru yndisfagrir englar
með silfurhvíta vængi, allir sungu þeir með hljómskærri
raust, og ljeku ;'t strengjaspil um það, að í nótt væri frels-
arinn fæddur, hann sem ætti að lrelsa mennina og leiða
þá frá myrkrinu til ljóssins. Þá skildi fjárhirðirinn, hvers
vegna allir voru svo glaðir á þessari nóttu og að enginn
vann öðrum mein. Hvílík nótt! Svo langt sem augað
eygði sáust englafylkingar, þeir voru inni í helíinum,
þeir sátu í fjallshlíðinni, þeir flugu ttm geiminn, þeir
gengu eftir veginum í stórum ltóputn, og þegar þeir fóru
fram hjá hellismunnanum, námu þeir staðar og horfðti
með lotningu á nýfædda barnið.
Það var svo óendanlegur fagnaðarblær á öllu, söngur
og samspil fyltu loftið. — Og alt þetta sá fjárhirðirinn
og heyrði um nóttina, þar sem liann eigi fyr hafði sjeð
ltanda sinna sk.il. Hann varð svo innilega glaður, að