Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 35

Hlin
35
úr hlýju, þykku efni og luifur, sem hægt er að fletta niður
fyrir eyrun. Sjalið er alt of kalt þegar nrikill kuldi er, og
höfuðið sama sem bert, þó að skotthúfan sje, aftur er svo
ljótt að ganga með reilað höfuðið í ullarklútum, að það
er hrein frágangssök. Ekki hugsa jeg mjer þessa kápú
eftir neinum Parísar-„móð“, heldur gæti hver og einn
búið hana til eftir sínu höfði, án nokkurrar tisku. Jeg
skal segja ykkur, konur góðar, hvernig jeg vil hafa mína
kápu eð'a rjettara sagt hríðarslopp í sniðinu. Hann á að
vera víður, tvíhneptur, með vösum á hliðum og kraga,
sem hægt er að bretta upp; liafi maður svo niðurbretta
húfu á höfðinu, held jeg að maður sje fær í flestan sjó
og geti þolað hríðar og kulda.
Enginn má halda, að jeg með þessnm hríðarslopp mín-
um sje að mæla tneð hinum svonefndu peysufatakápum,
nei, ónei, þær þykir mjer mjög óviðfeldnar við peysu-
búninginn, og vona jeg að þær falli bráðlega aftur úr
sögunni. Ungu stúlkurnar, sem gírugastar hafa verið að
fá sjer þessar kápur, sjá brátt, að sjalið fer mikið betur
við búninginn. Oft brýt jeg heilann um það, hvernig í
ósköpunum standi á því, að svo og svo margar alíslenskar
konur skuli ekki ganga í sínum eigin þjóðbúningi. Ný-
fermdum unglingsstúlkum er vorkunn, því að þær vita
naumast hvað þær eru að gjöra, en glysið og tilbreytnin
við útlenda búninginn togar þær og teygir. — En þið
hinar, fullorðnu konurnar, giftar sem ógiftar, jeg veit
ekki, hvað þið hugsið, að ganga ekki í ykkar eigin þjóð-
búningi. Jú, líklega ltaldið þið, að ykkur fari útlendi
búningurinn betur, því að annars munduð þið fráleitt
taka hann fram yfir ykkar eigin þjóðbúning; en ætli það
sje ekki bara ímyndun, því sjái maður konur í báðum
búningunum, þeim útlenda og þeim innlenda, fæ jeg
ekki sjeð, að húfubúningurinn gefi þeim útlenda neitt
eftir.
Ekki þarf maður að aðhyllast útlenda búninginn sök-
3*