Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 51

Hlin
51
stæði yfir, svo að nemendur þess ættu kost á að lieyra vel
sungið af mörgu fólki.
Það mun nú líklega margur álíta, að jeg fari með fjar-
stæðu eina í sumu í þessu erilidi. Jeg veit vel, að stað-
hættir eru misjafnlega góðir, til þess að halda saman
söngflokki til sveita, en það má svo mikið gera, ef viljinn
og samtökin eru í góðu lagi. Mönnum verður að skiljast
það, að söngurinn á að vera almennings eign en ekki ein-
staklinga. Jeg vænti góðs af hinni háttvirtu mentamála-
nefnd, sem á að endurskoða skólalöggjöf landsins. En
það er ekki nóg að lögin sjeu aðeins til á pappírnum.
Fræðslunefndirnar og barnakennararnir verða að sjá um
það, að alt það sje kent í barnaskólunum, sem fræðslu-
lögin heimta. Aðstandendur skólabarna ættu einnig að
kynna sjer fræðslulögin rækilcga, svo að þeim sje kunn-
ugt um, livaða kröfur þeir hafi rjett til að gera viðvíkj-
andi uppfræðingu barna sinna.
Jeg er nú máske orðin óþarflega langorð um þetta mál,
en mjer linst ekki veita af því, að menn fari að hugsa út
í hættuna, sem vofir yfir öllu sönglífi í sveitunum, ef ekki
er að gert sem fyrst.
Það er oft sagt, að íslenska þjóðin sje sönghneigð og
söngclsk þjóð, en hvar sjest það, ef söngurinn á alveg að
deyja út meðal alþýðunnar?
Eitthvað verður að koma í staðinn l’yrir rímnakveð-
skapinn áður. Jeg tel það mikla framför, ef börnin flyttu
sönginn heim með sjer úr skólunum. Þá mun heimilun-
um verða hlýrra til skólanna en ella, því að fáir eru þeir,
sem ekki hlýnar um hjartaræturnar, er jreir heyra söng.
Mjer finst rnikill ábyrgðarhluti fyrir eldra fólkið að gera
ekkert til þess að viðhalda kirkjurækni í sveitunum. Það
er ein grein af uppeldismálunum, og ekki hin sísta, að
unga fólkið hneigist að kirkju sinni. Það er liætt við því,
að þegar það kemur út í heiminn og sjer meiri trtirækni
í öllum öðrum trúarflokkum en lútersku kirkjunni, sem
■4*