Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 34

.34
Hlin
mislitan, dökkgrænan, dökkbrúnan eða dökkbláan. En
þetta tel jeg alveg fráleitt, því að mörgum hættir við að
vera lítið smekklegur, þegar um litarsamsetningu er að
ræða, hætt við, að hæfilegur litur á svuntum, slifsum og
sjölum yrði vandfundinn við grænu og brúnu fötin. Þar
á móti á svart við alt og fer flestum vel. Jeg man enn eftir
stúlku á brúnum peysufötum, sem jeg sá við kirkju, þegar
jeg var barn; mjer varð starsýnt á þessa nýbreytni og
marga heyrði jeg tala um liana, en enga vissi jeg, er tæki
þennan móð upp. Lagið á húfubúningnum fæ jeg heldur
ekki sjeð að geti breyst til neinna bóta úr þessu. Eins og
við vitum, hefur hann breyst til mikilla bóta frá því,
sem hann var fyrir svo sem hálfri öld síðan. Þá var húfan
límd ofan í ennið, svo að ekkert liár sást niður undan
henni; skúfurinn var þá jafn kjálkabarðinu, hálsklútur-
inn uppi í kverk, og svuntan náði aðeins ofan á linjeskel.
Enda litu þá, -- eftir myndum að dæma — kornungar
manneskjur út eins og gamalmenni. En eins og búning-
urinn hefur verið nú um mörg ár, getum vjer konur verið
ánægðar með hann; jeg fyrir mitt leyti er harðánægð með
hann og óska ekki eftir neinum breytingum. Þó að sum-
um liætti við að hafa peysuna heldur fleigna, þá ætti það
ekki að saka, sje bringan ekki mögur eða mórauð — eng-
um má meina svo lítið gaman!
Aftur er verra með brotið á húfunni; verði það eins
liátt og meðal bæjarburst, eins og stundum vill verða, er
hætt við að hliðar og baksvipur verði hálf-skringilegur.
Það fer ekki illa, að húfan lyftist ögn að framan, bara
ekki of mikið. í þessu efni, sem svo oft endranær, er
blessað meðalhófið svo æskilegt. Mikið langar mig til að
vita það, hver meiningin er með svörtu blúndurnar, sem
sumar konur festa framan við peysuermamar sínar, ekki
lýsa þær búninginn upp nje eru til neinnar prýði — þær
verða fljótt mórauðar og þá aðeins til óprýði.
Ti! þess að vera nógu hlýtt búin úti í hörkufrosti og
næðingum á vetrum, þurfa konur að búa sjer til kápur