Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 26

26
Hlin
Daufdumbraskólinn og starf hans.
Það eru nú 40—50 ár liðin síðan daufdumbrakensla
byrjaði hjer á landi. — Haustið 1908 fluttist skólinn til
Reykjavíkur. Það, sem helst hefur staðið skólanunr fyrir
þrifum þessi árin er það, að liann hefur verið á sífelldum
hrakningi; hann hefur ekki átt hús, en orðið að leigja.
Haustið 1916 var skólinn vegalaus, og lá við sjálft, að
hann legðist niður. Það má eflaust þakka það forstöðu-
konunni, frú Margijeti Bjarnadóttur lrá Reykhólum, að
svo varð þó ekki. Hafðist skólinn við í kjallara sumarbú-
staðar eins (Laugavegi 108) þann vetur.
Þégar svo landið vorið eftir keypti þetta litla hús með
góðri lóð, hafði jeg von um, að þar mundi með tímánum
rísa upp málleysingjaskóli, sem yrði landi og lýð til sóma.
En nú er sú von farin mjög að dolna hjá mjer, og jeg
lield helst, að mjer auðnist ekki að sjá þann skóla nema
sem hverja aðra hugsjón. Það væri gaman að eiga hálfa
miljón og geta bygt skóla eftir sínu höfði.
Það er leiðinlegt til þess að vita með okkar íslensku
þjóð, hve hún virðist vera dauð og dofin fyrir ýmsum
málefnum, sem snerta smælingjana. Mikill er munurinn,
hvað Danir gera fyrir sína málleysingja, eðá íslendingar
fyrir sína; það er eins og svart og livítt. Það er mjög vand-
að til málleysingjaskólanna í Danmörku; þar fæst alt, sem
maður þarf með, öll hugsanleg þægindi eru þar við hend-
ina og alt er gert til að gleðja og uppörva börnin, svo að
þau finni sem minst til þess, livað þau vantar. í borginni
Fredericia á Jótlandi, þar sem jeg lærði, eru þrír mál-
leysingjaskólar; í þá skóla er yndislegt að koma og sjá,
hve allir eru samtaka um að gera alt lyrir börnin, sem
mögulegt er. Þar í borginni hefur einnig verið bygt sam-
komuhús fyrir fullorðna málleysingja; þar korna þeir
sarnan einu sinni í rnánuði og halda fund og tala þá um
sín málefni. Kennarar við skólana sækja þessa fundi líka,
svo að málleysingjarnir geti sótt ráð til þeirra, ef þeir