Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 69

Hlin
69
að koma upp dálítilli smjörlíkisverksmiðju, sem bráðum
er tveggja ára. Fyrirtækið hefur gengið framar öllum
vonum, þegar litið er til þess, að í upphafi voru því nær
allir þekkingarvana og urðu því að þreifa sig áfram.
Kringumstæður eru hjer töluvert aðrar en í Danmörku,
og ýmsir örðugleikar lijer við að stríða, sem þar eru ekki.
Við höfum framleitt mest 2200 pund af smjöri á dag.
En skorti okkur ekki mjólk og önnur efni, ættum við að
geta framleitt nokkru meira.
Þetta eru nú aðeins „sundurlausir þankar" um málið.
Við erum að flytja okkur í nýtt hús nteð verksmiðjuna
og erum því önnum kafin, en getir þú notað eitthvað af
þessu í ,,Hlín“, þá er það velkomið. Jeg vildi, að þessi
frásögn, þótt ófullkomin sje, gæti orðið hvatning fyrir
íslenskar stúlkur til þess að reyna að sjá sig um og íinna
eitthvað, sem þær gætu unnið sjer, landi sínu og þjóð
gagn með. Þá væri tilganginum með línum þessum náð.
Vinsamlegast,
A. F.
Nóttin helga.
Þegar jeg var fimm ára, varð jeg fyrir þeirri sáru sorg
að missa ömmu mína. — Alt fram að þeint degi sat hún í
legubekknum í herberginu sínu og sagði sögur. Mig
minnir, að hún segði sögur frá morgni til kvölds. Við
börnin sátum grafkyr við hlið hennar og hlustuðum á.
Þá var gaman að lifa. Engin börn í víðri veröld áttu eins
gott og við.
Jeg man lítið eftir ömmu minni. Þó man jeg, að hún