Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 34

32
Hlín
afneitun, það eru orð, sem ekki láta vel í eyrum, en
þessar dygðir eru það nú samt, sem ásamt guðstrú og
bænrækni hafa viðhaldið þjóð okkar alt til þessa. »Allur
agi virðist að vísu í bili ekki vera gleðiefni, heldur sorg-
ar, en eftir á gefur hann friðsælan ávöxt rjettlætisins,
þeim er við hann hafa tamist,« segir guðsorð, og lífið
hefur staðfest þennan sannleika.
Sá maður mundi þykja grunnhyggin, sem ætlaði góð-
hesti sínum að temja sig sjálfur, það þykir*kannske ekki
líku saman jafnað, en það er nú svo: að þótt maður
sje, þá uppelur hann sig ekki að jafnaði sjálfur. —
Læknarnir segja, að til æskuáranna eigi margir sjúk-
dómar rót sína að rekja, einkum berklaveiki, vanheilsan
kemur í Ijós, er skyldukvaðir lífsins berja að dyrum. —
Heilsufræðin fyrirskipar reglusemi og einfalt líf, hún
segir: Barnið þarf regiubundinn svefn, helst sjerstakt
legurúm, og nota hey- eða hálmdýnu í stað sængur. Reglu-
bundið einfalt mataræði (ekki matvendni eða ofát á tylli-
dögum, því magaveiki fyigir). Klæðnaður Ijettur, liðug-
ur og skjóllegur, engar dúður, því barnið er heitfengt.
(LJtflúr er óþarft og ósmekklegt, æskan og heilbrigt yfir-
bragð er besta skrautið). Og svo síðast en ekki síst:
Reglubundin skyldustörf við barnsins hæfi, þá skortir
ekki matarlyst, háttutími er kærkominn, leiðindi, hjegómi
og tildurshugsanir komast ekki að.
En þessi grundvallaratriði uppeldisins eru herfilega
fótum-troðin víða á landi voru, og því fer sem fer, Mað-
ur getur bæði hlegið og grátið af að sjá og heyra hvern-
ig ástandið er á mörgum heimilum, og það jafnvel hjá
fólki, sem að öðru leyti er skynsamt og mentað.
Sjálfræðið keyrir fram úr hófi. — Siggi litli er spurður
að hvort hann vilji ekki fara að klæða sig, það sje orð-
ið svo framorðið. Nei, Siggi vill það ekki, Og ekki held-
ur vill hann sjá að fara í þessi föt, og ekki jeta þennan
mat, heldur annan, sem hann tiltekur. Hvort hann vilji
ekki fara að koma inn frá leikunum eða heim frá skemt-