Hlín - 01.01.1921, Síða 73
HUn
71
minnistæðar. Pegar fólkið var komið í sparifötin til kirkju-
ferðar, var sem einhver helgiblær færðist yfir alla. Pegar
riðið var úr hlaði, tóku karlmenn ofan og lásu faðirvor,
og kvenfólk drap höfði og bændi sig. — Afi minn var
talinn góður búmaður, en alt á annan veg en faðir minn,
hann hjelt fast við gamlar venjur, bæði í búskapnum og
öðru, en faðir minn vildi reyna ýmsar nýungar. — Eftir
að hann bygði beitarhúsin í selinu, var gengið daglega
á þau að heiman. Djúpadalsá var oft illur þröskuldur á
þeirri leið. Faðir minn gerði tilraun með að brúa ána
og var það með öllu óþekt, jeg efast um að nokkur brú
hafi þá verið til á landinu. En meinið var, að lítt mögu-
legt var að fá efni í þessa brú, lakast þó að koma því
að sjer, samt lagði faðir minn út í þpð, fjekk sjer skip
og menn, stóra skipið hans Samúels frænda, það var átt-
æringur, fór á því tii Flateyjar að sækja efnið, en þegar
til kom reyndist skipið of lítið, trjen voru svo stór, að
þau komust ekki fyrir á skipinu, svo binda varð þau á
taug (séil) og róa fyrir jjeim 4 — 5 vikur sjávar. Nærri
má geía, að þessi flutningur hefur verið erfiður, samt
tókst að koma efninu inn í fjarðarbotn. En eftir var Iík-
lega það erfiðasta, sem sje að koma því á brúarstæðið,
engin hestur gat dregið þessi bákn, og engin vagn þekt-
ist þá, eina bótin var, að sjór fjell langt upp í ána og
eftir henni fleytti hann trjánum. Margir menn unnu að
þessu holdvotir og uppgefnir. Loksins komst þetta þrek-
virki á, og var faðir minn þá óvenju glaður. Og þá við
krakkarnir! Að þurfa ekki lengur að vaða ána, oftast ber-
fætt, eða ef hún var djúp að láta kýrnar bera okkur yfir,
sem var litlu betra en að vaða, því ekki voru þær ætíð
liprar í þeim ferðum. — Jæja, nú var öllu þessu lokið,
og við gengum brúna og rákum fjeð yfir, en hestar og
kýr urðu að vaða eftir sem áður. — En — æ, því miður
stóð þessi sæla ekki lengi, brúin fór í miklum vatnagangi
og jakaburði, og hefur efalaust vantað bæði þekkingu og
fleiri skilyrði til að hún væri nógu traust. — Vesalings