Sumargjöf - 01.01.1907, Qupperneq 21

Sumargjöf.
17
hóglega um rauðu kinnarnar mínar. »Andvakan
arga« er fjarri nú, hún, sem er engu siður ráðin til
þess, að beimsækja mennina um ljósar vornætur en
í svartnætti skammdegisins.
Ég liorfi á hin kvikandi norðurljós.
»Köld ertu, móðurmold,
»mæt þó og unaðsæt:
»ríður um reginleið
»rósfagurt norðurljós«.
Satt kvað skáldið er hann orti þetta 1859 og
satt er það enn í nótt. Ég dáðist að Ijóðum hans í
æsku og ég elska þau á efri árouum.
Og þú íslenzka þjóð, þú heíir helzt til lítinn gaum
gefið hinum fjölvitra manni með liögu höndina, lista-
mannseðlið og logheitu ástina til lands og tungu:
Hann sem kveður svo réttilega um sjálfan sig:
»Þér þekkið mig, sem á í æðum
»eldingaheitan logastx-aum,
»runninn af fjarrum hirnna hæðum
»hingað til mín i lífsins glaum«.
Mundi þér ægja stormvilta fjörið hans? Eður
það að liaixn kveður engu iniður heiðin ljóð en kristin?
Hefir þú þykkst við »bersöglis vísur« hans —
Geðjast ró þinni ekki að því, þótt hann mundi ekki
lengi atgeirinn ef hann er reiður?
Ég veit ekki hvernig aðrir samlandar mínir virða
þetta fyrir skáldinu en ég ann þvi. Mér virðist hann,
listamaðurinn, engu síður mikilhæfur er hann kveð-
ur »húskarlahvöt« og eggjar liðið til orustu, fram,
Fjallkonunni til þiáfnaðar og sórna, heldur en hann
er vel vígur og frækn til vopna, þá er hann gengur
iram á ritvölliiin til móts við erlenda liólmgöngu-
menn og berserki; sparar ekki stór högg til að verja
2