Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 51

Sumargjöf.
47
ég sé heimfús? —Hún er gróðurreitur. Þar yegs og
dafnar alt það, sem ég veit best, handa þjóðinni,.
handa mér, handa vinum mínum.
Hún er vonanna hók. Þar er alt fagurt.
Hún er minninganna hók. Þar verður alt fagurt,.
þótt áður hafi þótt annan veg, því að
endurminningin merlar æ
í mánaljósi það, sem var;
ifir hið liðna hregður blæ
blikandi fegurðar. (Gr. Th.J
Er það furða, þótt ég unni henni og vilji varð-
veita liana?
Landið er þjóðinni það, sem þúfan mín er mér.
En þessi ég er ekki fremur ég en þú, og hann
er ekki fremur þú en liann, og ekki fremur hann
en hún.
Við eigum livert sína þúfu og við eigum öll
landið. Skömm fái sá, sem elskar það ekki. Hann
skal verða rótarslitinn vísir og visna.
II. Náttúrufegurð.
Firsta gleði mannsins er starfsgleðin. Það sína
hörnin og leikir þeirra. Haldbesta gleði mannsins
er starfsgleðin. Menn svæfa harma sína með því, að
sökkva sér niður í störf. (Goethe til dæmis). Móðir
legurðarkendarinnar er starfsgleðin. Þvi að eftir
livildina er afgangur kraftarins hafður lil leiks. Sá
leikur hlíðir eftir því meir fegurðarinnar lögum sem
lengra liður.
Firir þessa sök er fegurðarkendin first hneigð að
list (þ. e. verkum vor sjálfra), en náttiirufegnrðin
'vekur enga gleði eða skilst ekki fir en á liáu menn-
ingarstigi.