Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 50

46
Sumargjöf.
álti að gera landið gróðursælla, ég átti að rækta ó-
þrotlegt kjarngresi á ágætu landi og hávaxna og fag-
urlimaða skóga. En þegar ég gáði að, var þetta alt
vagsið á þúfunni minni. Vonin og löngunin höfðu
verið að fegra hana.
Eg get hvergi farið um þetta land svo, að hún
sé mér ekki liugföstust. En þegar hugarauður jókst
mér með aldrinum og löngun mín tók líka að rita
um sögu þjóðar minnar, þá varð landið alt að bók-
fellinu, sem á var ritað. Það er lieimaþúfa þjóðar-
innar.
Ég hefi setið í fjarlægum löndum úti við fjar-
læg liöf og undir ijarlægum fjöllum. En alt heíir
það mint mig á mína eigin heimaþúfu og á heima-
þúfu íslenzku þjóðarinnar. Pá spurði hugur minn
og svaraði sjálfur:
Hvar sástu lireinna loft og tærri lög?
Hvar Icislu gróðursælli lilíðadrög
en heima, þar sem bernskan ljúfa leið
og lífið var eins bjart og sólin heið?
Nei, loftið, það er livergi eins hreint, og sjár
er hvergi sem við ísland tær og blár
og hvergi sólin skín eins skært og þar,
sem skein hún mér, er lítið harn ég var.
Heimaþúfan geimir endurminninguna um það,
sem áður var. Hún er kirkjugarður. Þar hvíla allar
vonirnar. En ef ég slíg þar fæti á jörð, þá fljúga
þær upp eins og sólargeislar umliverfis mig og ég sé
ekkert annað en blaktandi morgunroðavængi og
lieiri ekki annað en óort kvæði. Er þá furða, þótt