Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 40

36
Sumargjöf.
um gagnaugun og augun voru blóðhlaupin. Hann
linaði ekki takið á Þjóðverjaiium, en lamdi í andlit
honum með hnefanum sem óður maður. Þjóðverj-
inn barðist um og reindi að ná sverðinu úr skeiðum
og að ná hriggspennu á mótstöðumanninum, sem lá
ofan á honum. En Dubuis hélt lionum niðri með
ístruþunga sínum og barði og barði og gaf sér ekki
tíma til að draga andann og skeitti ekkert um, hvar
hann hitti. Blóðið fossaði úr Þjóðverjanum og það
korraði í honum, en hann spítti og sparkaði og reindi
að velta af sér þessum ístrubelg, sem var að lumbra
á honum, en það varð árangurslaust.
Englendingarnir voru staðnir upp og höfðu fært
sig nær til þess að sjá betur. Þeir stóðu þarna uppi
ifir sárforvitnir og biminglaðir og voru albúnir að
veðja um, bvor sigra mundi.
Alt í einu stóð Dubuis upp, því að liann var
orðinn þreittur af áreinslunni, og settist aftur í sæti
sitt áu þess að segja nokkurt orð.
Þjóðverjinn réð ekki á hann, því að hann var
utan við sig og mátti ekki mæla firir undrun og
sársauka. Þegar hann náði vel andanum aftur, sagði
liann:
»Ef þér viljið eigi leifa mér að hefna þessa í
einvígi með skammbissum, þá skal ég drepa iður«.
Dubuis svaraði:
»Hve nær sem þér vitjið. Ekki hef ég neitt á
móti því«.
Liðsforinginn hélt áfram:
»Við komum nú bráðum til Strassburg. Þar fæ
ég tvo liðsforingja til að vera einvígisvotta mína. Við
liöfum nógan tíma meðan lestin stendur við«.