Sumargjöf - 01.01.1907, Page 32

28
Sumargjöf.
gæfu smiður. Trúa mín er það, að æðimikill hluli
hinnar andlegu eymdar og örbyrgðar, óánægju og
lífsleiða, sé sprottinn af því, að hrotið sé á móti liinu
hezta er maður á í eðli sínu; misþyrmt hinum smá-
vaxna og viðkvæma gróðri sem sþrettur og dafnar
inst í fylgsnum sálarinnar, og á að veita ilmi og
angan á alla lífsleið vora, þótt blómskraut jarðarinn-
ar fölni og lmígi í dá, og hamingjublómin visni um
stund. Nú er það víst, að enginn heíir sitt eigið
liold hatað, og hver vill sjálfum sér vel, en þó er
liitl jafnvíst að margur tortímir sjálfur lífsgleði sinni.
Og sé nú farið að grafa eftir orsökum, þá berast
enn böndin að foreldrum og þeim, sem upp ólu, að
þeirri kynslóð sem til moldar er hnigin. Að þeirri
kynslóð sem lét ána brjótast úr farvegi sínum og
gerði ekki að, og reif skóginn úr hlíðinni. Að
þeirri kynslóð, sem hjó oklcur í höndur, sem sáði og
sáði ekki, eða illu einu, og plantaði — ilt eitt
— eða sveikst um alt saman. I einu orði, að for-
tíðinni. Að öllum þeim óeðlilegu liöftum og bönd-
um, sem lögð eru á einstaklingsfrelsið i líkamlegum
og þó einkum andleguin efnum. Að þeim úreltu og
óhollu skoðunum og siðvenjum sem lialdið er fram í
lcrafti og myndugleika gamallar venju ogliefðar. Að
öllu þessu berast böndin o. II., o. fl.
»Litið til fuglanna í loftinu«. Ekki safna þeir í
kornhlöður frekar nú en þá. »Skoðið akursins lilju-
grös«. Elcki hafa þau lært að vinna eða spinna, og
lialda þó hlóma sinum. Sjáið hvítvoðunginn í vögg-
unni, og smábörnin í leiknum, ung' og óspilt. Ætli
þau séu ekki sjálfum sér lík? Lík því sem þau voru
fyrir þúsundum ára. Ætli lindir lífsgleðinnar séu
ekki jafn ríkulegar í brjósti þeirra nú sem fyr. Mögu-