Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 26

22
Sumargjöf.
frá hallarglaumnum, þegar leið á nótt
til álfanna, sem áttu sali fríða
á efsta himni, — þar var bjart og hljótt.
1 Ulfdölum jeg vissi Völund smíða
og valkyrjunnar fögru híða rótt,
með honum grjet jeg horfna ástargnótt.
Og þaðan flaug jeg fram til þeirra tíða,
er fögrum verum bjrgðu hól og stein,
sem ljetu konungs börn við stjúpur stríða
og standa á klettaskerjum hafsins ein,
og loks um síðir gleymast grát og mein.
við endur-fund og friðardaga blíða.
Jeg sá það allt. Jeg lifði þeirra hfi,
sem Ijúilingsraddir yklcar hermdu frá,
og mjer íinnst enn, sem andblær lífsins svífi
í undraskógum þeim, er barn jeg sá,
við sögudjúpin silfurlygn og blá;
sem góðar vættir greinum þeirra hlifi,
þótt gróður seinni tima faldi snjá,
— fmnst, að þeir tónar næmast hjartað lirífi,
sem harpa lands míns bar í strengjum þá.
Ihð íljúgið, himin-frjálsu sagnadísir!
ó, ílytjið mig til æfintýra lands!
Á meðan blysið brennur glatt og lýsir
jeg binda vil í Huldar skógi kranz
úr ýmislitum æfiblómum hans,
er æskulöngun dró úr föðurgarði,
sem hafði þor og all hins unga manns,
en illar nornir dæmdu fyr en varði.
Hins bjarta sveins, er blundi sveiptur lá
á beði tlagða, lostinn töfrasöngnm,