Sumargjöf - 01.01.1907, Síða 49
Sumargjöf.
45
lega skrifuð. Ég átti að verða mikill maður og góð-
ur, við mér átli hvers manns hugur að lilæja, vin-
átta og ástir áttu að breiða eintóm blóm á braut
mína. Engin svik, engin trigðarof, enginn rógur átti
að komast að mér. Og um alt þetta var skrifað
langt mál í bundnu máli og óbundnu. En það skiftir
engu, hvernig það einstaka átli að vera. En böf-
undur þessarar sögu var löngun mín og bókin hét
»nonir minara.
Höfundurinn var altaf að skrifa, livar sem ég
var, á smalaþúfunni, við oríið, í fjallgöngum, við
fiski eða önriur störf; það er með öðrum orðum: í
álthögum mínum, á heimaþúfunni. En síðar hefi ég
lært það, að heimaþúfan er einmitt. það bókfell, sem
saga þessi var rituð á.
Ég liefi oft haft gleði af því, að lesa þessa sögu
um, hvað ég átti að verða. Sá lestur heitir endur-
minning. En þá ber hugurinn mig ætíð á heima-
þúfuna first, því að annars get ég ekki lesið. Hver
les bókarlaust?
Þegar ég horfi í kvöldroðann, þá er ég kominn
á þúfuna mína í einum svip og minnist þess, sem
löngunin reit þá i lífsbók mína firir löngu, er ég
horfði í kvöldroðann af þúfunni minni: »Hér er
þröngt um þig«, sagði liún, »tak þú vængi kvöld-
i'oðans og iljúg þú langt burt, þangað sem þú sér
undralönd himinblámans, með »blessaðri sumarfeg-
urð og sól ifir fjalli og bigð« og un þú lífinu þar
við unað og fegurð«. En þegar ég litaðist um í
þessu draumalandi, þá var þar alt i líking við átt-
haga mína.
Þegar ég lít á túnin hérna í gróandanum, þá
hverf ég lieim og les það, sem löngunin skrifaði. Ég