Sumargjöf - 01.01.1907, Page 24

20
Sumargjöf.
fláka, dimmgræna löngu fram yfir frostnætur. Hér
ég von blíðra ljúflings drauma,
Porgils gjallandi.
Syngi, syngi svanir mínir,
Þið lands míns dætur, Ijúfu sagnadísir!
sem líðið fram um timans stjörnugeim,
með blys, er út í yztu myrkur lýsir
og inn í bjartra drauma sælu heim.
Hve lííið verður Ijóst í bjarma þeim,
sem logakyndlar hugmjmdanna varpa!
Hve ykkar gamla, gulli rennda harpa
ber enn í strengjum æskufagran hreim!
Þið hafið einatt anda hi-j'ggan borið
frá önnum dagsins, gegnum loftin blá,
hjá ykkur fann hann feginn eina vorið,
sem frost og skuggar haustsins aldrei ná;
þar var hann frjáls, þar varð ei rakið sporið,
að vegum engurn þurfti hann að gá.
Hann mátti sæll á mihi blóma reika
og meðal glaðra konungs barna leika.
Jeg elska sífeht ykkar dularheima,
jeg unni þeim við fyrstu hugarskil;