Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 25

Sumargjöf.
21
hjá ykkur mátti æskuþrána dreyma
um allt, sem lífið hafði fegurst til.
Að löndum ykkar lá hinn fyrsti vegur,
sem löngun mín frá hliðum dagsins rann,
þar sýndist mjer, að sólin skína fegur,
hvert silfurdöggvað strá i geislum brann.
Hve sæl jeg undi oft við Ijóma þann!
unz aftur jeg í mannheim varð að snúa,
en þar jeg ei þá yndisbjarma fann,
sem yztu djúp með þúsund litum brúa,
því batt jeg ást við ykkar bjarta rann
og öllu þar mjer varð svo ljúft að trúa.
Þeim bústað lijartað meira og meira ann
og mun þar hálft til æliloka búa.
Til ykkar sælu, gömlu goðastranda
jeg greip mín fyrstu hugarvængjatök;
þar sá jeg fagra Háva höllu standa,
með hundruð dyra og gullinskjölduð þök;
Einherjar gengu glæstir fram til víga
og geislaspjótin flugu leifturliröð;
jeg sá þá inn hvern aflan lieila stíga
og eftir leikinn sátta drekka mjöð.
Þær Mist og Hrist, með bjarta, hvelfda barma
þar báru hornin fagurskyggð í kring,
við óðarmál og æskugleði varrna
þeir áttu svo til morguns friðarþing.
Þar var ei livildin eilif takmark æðsta,
því endurbornir kraftar hófu leik.
Sú hetju-gullöld vissi von þá liæsta:
að verða sigrænt hlað á lífsins eik.
Mig hreif sú tign — en helzt jeg kaus að líða