Dvöl - 01.05.1937, Síða 41

D V ö L
175
að kvöldinu. Það var ekki hægt að
bera á móti því.
„Auðvitað hefi ég ekki gleymt
því, en það var þó é g, sem barði
fyrst.“
„Já, en það vorum v i ð , sem
hlupum, eins og einn ónefndur
væri á eftir okkur. Og eftir allt
saman var þetta ekki annað en
vesalings beiningamaður, sem bað
um aura. En alltaf, þegar þú segir
þessa sögu, þá gerirðu það svo
sannfærandi, að mér liggur næst
að halda, að þú trúir sjálfur lyg-
inni úr þér.“
Frú Larsen leit á mann sinn, og
hann lét glösin á saumaborðið,
hann hafði annars gætt þess gaum-
gæfilega allt kvöldið, að enginn
setti þangað glas frá sér. Er þetta
hún Emma, sem talar svona?
hugsaði hann. Hann varð hikandi.
Ef hún skyldi nú hafa sagt ein-
hverjum, hvemig þetta gekk til í
raun og veru. Hann var orðinn
syfjaður. Hvers vegna lét hún
svona ?
,,Þú vilt kannske beinlínis saka
mig um að hafa logið?“
Hann náði það miklu valdi yfir
sér, að hann gat spurt gremju-
laust.
„Já það gerirðu! Það er ekki
aðeins þessi saga, heldur svo
margt, margt fleira. Umfram allt
verður birtan að falla á þig. 1
kvöld varstu hetja, önnur kvöld
hefurðu gert góða verzlun, eða
vakað heila nótt á skrifstofunni,
þótt þú hafir aðeins xmnið f jögra
tíma eftirvinnu í þessi átta ár, sem
við höfum verið gift. Ég þoli ekki
alla þessa lygi.“
„Hvað áttu við?“ Larsen glað-
vaknaði. „Skaprauna ég þér með
þessum meinlausu sögum mín-
um? Þreyti ég þig?“
„Já, bæði þú og allt þetta fólk.
Hvers vegna öll þessi lygi? Ég get
ekki lifað í þessu andrúmslofti.“
Frú Larsen gekk hvíldarlaust
fram og aftur fyrir framan borð-
ið, sem í tilefni dagsins var mikið
lengra en annars. Larsen stóð orð-
laus og einblíndi á hana. Hann
hafði þráð að geta háttað snemma.
Þá kom allt þetta. Hún ætti þó að
minnsta kosti að bera fram af
borðinu.
Hann vissi ekkert, hvað hann
átti að taka til bragðs. Þessu hafði
hann sízt af öllu búizt við. Slíkt
hafði aldrei komið fyrir áður.
Þetta var uppreisn, og það var
konan hans, sem stjórnaði henni.
Eftir að hafa verið lýtal'aus hús-
móðir fyrir gesti sína allt kvöldið.
En hann varð auðvitað að gera
eitthvað. Og hann valdi auðveld-
ustu leiðina. Hann tók gætilega um
herðar henni og leiddi hana að
hægindastólnum. Hann var laus
við alla reiði, og sagði: „Þú ert
auðvitað þreytt eftir allt þetta
umstang. Þú skalt bara sitja róleg
og hvíla þig. Svo skulum við fara
að hátta. Þetta hefur verið
skemmtilegt kvöld, en það hefur
verið á þinn kostnað."
„Finnst þér það?“ Hún lét hann
r