Dvöl - 01.07.1938, Síða 5

D V Ö L'
163
í sama bát og hann, höfðu fimm
orðið vitstola af hungri og þorsta.
Þeir höfðu hlaupið fyrir borð og
orðið hákörlum að bráð. Og ó-
kunni maðurinn lét að lokum á
sér skilja, að ef Lenoir hefði ekki
notið við, myndi hann hafa hlotið
sömu örlög og hinn danski félagi
hans.
Þetta var fyrsti þakklætisvott,-
urinn af vörum hans. En það var
Lenoir líka nóg.
„Við skulum nú sleppa því“,
sagði hann og yppti öxlum. „Ég
lagði ekkert í hættu, og það gat
yfirleitt ekki minna verið, sem ég
gerði“.
„Hver ert þú?í( spurði maður-
inn og sagði um leið til sín. Hann
var Þjóðverji og hét Keller.
Lenoir sagði honum sögu sína,
og hvað hann hefðist að á eynni;
einnig um hinar strjálu skipaferð-
ir til eyjarinnar. Upphaflega hafði
hann komið til þessarar eyjar sem
sendimaður frá litlu skipi, sen.
átti leið hér fram hjá. En meðþ'ví
áð hann kaus að fá að lifa í ein-
veru, hafði hann orðið hér eftir.
„Það var nú svo komið fyrir
rnér“, sagði hann, „að ég var
orðinn ánægður af þeim heimi,
Þar sem ég átti aldrei vísar mál-
tíðir næsta dags. Ég hafði leitað
fyrir mér hér og þar í tuttugu ár,
áður en ég settist að á þessari
eyju. . . . Ég er ættaður úr sveita-
þorpi — ég er alveg búinn að
gleyma, hvern fjandann það lieit-
lr — einhversstaðar skammt frá
Dunkerque, í Frakklandi.......
Ég var tólf ára snáði, þegar for-
eldrar mínir dóu, og þá varð ég
að gera svo vel og sjá um mig
sjájlfur og duga eða drepast. Ég
hefi verið allt mögulegt — háseti,
kyndari, hafnarverkamaður. Ég
hefi veitt apa og páfagauka í
Brazilíu, verið þjónn á ölknæpum
og þrælað í jiámum í Suður-Af-
ríku. Ég hefi verið með allskonar
fólki .... af öllum hörundslit-
um. Ég hefi gert fjöldamargt, sem
ég hefði ekki átt að gera. . . .“
L.enoir þagnaði og reyndi að
grafa hálfgleymdar minningar
fram úr skuggum liðins tíma.
Svo yppti liann öxlum til þess að
gefa í iskyn, að sér stæðji í raun-
inni á sama um þetta allt.
„Svo man ég nú ekki meira“,
sagði hann eftir nokkra þögn og
eins og við sjálfan sig. „En nú
er ég hér og farinn að venjast
öllum aðstæðum. Ég man ekki
hvort ég minntist á það, að fyrst í
stað var hér með mér gamall
Ameríkumaður. En hann hrökk
nú upp af standinum. Það tók ég
mér nærri. Mjög nærri. Var ekki
með sjálfum mér svo vikumskipti.
Mér fannst ég vera eina mann-
skepnan í heiminum. En þegar
skip kom, gat ég ekki fengið mig
til þess að fara með því. . . .
Hvert gat ég farið? Hvað gat ég
gert?“
Svo eftir mjög langa þögn:
„Hversvegna er ég að segja þér
þ'etta allt? Líklega vegna þess að