Dvöl - 01.07.1938, Síða 7

D V Ö L
165
meira í munni og yki þeim álit.
Og hvorugan þeirra dreymdi um
að leggja leið sína til gamla
heimsins, sem nú var þeim fram-
andi; gamla heimsins, þar sem
þeir höfðu fengið svo sárt að
kenna á öllu hans böli og ófull-
komleika. En nú var öldin önnur,
nútýndu þeir fornum minningumá
þessari fiiðarins ey; þær hurfu
allar í skugga hinna hljóðu og
viðburðasnauðu daga.
Hvorugur þeirra vissi um heim-
inn annað en það, sem þeir áður
höfðu séd með eigin augum.
Smátt og smátt styrktjust böndin,
sem tengdu þá þessum stað, mitt
í úthafinu, undir hinum bláa
himni, böndin, sem fjötruðu þá
í hinni friðsömu einangrun, langi
frá öllum mönnum, þar sem bök
þeirra höfðu bognað og hárin
gránað, þar sem þeir sinntu engu
nema hinum brýnustu lífsþörfum,
sem fyrir löngu síðan höfðu dreg-
ið þá hvorn að öðrum til sam-
starfs og samhjálpar.
Þeir voru ánægðir og hamingju-
samir án þess að vita hvernig á
því stóð og án þess að gera
tilraun til að grafast eftir ástæð-
unni. Og þegar þeir höfðu borð-
að kvöldverð, að loknu striti og
önnum dagsins, lágu þeir hlið við
hlið í kofanum og reyktu pípur
sínar í glætunni frá lampanum.
Þeir töluðu aldrei orð. Þeir þurftu
ekkert að tala hvor við annan.
Hin langa og nána sambúð hafði
fengið því áorkað, að hugsanir
beggja voru hinar sömu. Það var
líkast því sem þessir tveir menn
væru einn og sami maðurinn.
Þeir höfðu dvaliið á eyjunni í
seytján ár. Bráðum voru liðin þrjú
ár síðan þeir höfðu hitt aðra menn
að máli. En júnímorgun einn sá
Lenoir, að skip hafði varpað akk-
erum úti á flóanum. Hann fór
heim að kofanum og kallaði á
vin sinn.
Keller kom út iog starði í átt-
ina til skipsins. Bátur var á leið
til lands.
„Það er amerísk skonnorta",
sagði Keller.
Meira sagði hann ekki. Þeir
biðu þess að báturinn renndi upp
í fjöruna. Annar stýrimaður, glað-
legur, ungur Ameríkumaður, tók
hlýtt og fast í hönd þeirra. Hann
bauð þeim livað sem þeir vildu
í skiptum fyrir selskinn, græn-
meti og vatn.
Mennirnir þrír gengu upp í
kofann, settust þar að romm-
drykkju og spjölluðu saman.
„Þið eruð svei mér undarlegir
fuglar", sagði Ameríkumaðurinn
eftir góða stund. „Langar ykkur
ekki að heyra fréttir að heim-
an?“
„Hvað eigum við að gera nreð
fréttir, hér á þessari ey?“ svar-
aði Lenoir. „Fréttir af hverju?"
„Af stríðinu, auðvitað“.
„Hvaða stríði?“
Ameríkumaðurinn rak upp stór
augu.
„Ha? Svo að þið vitið ekki?“