Dvöl - 01.07.1938, Qupperneq 17

DVÖL
175
Brúðkaupið
Eftir Luigi Pirandello
í daglegri umgengni sýndi pró-
fessor Gori ráðskonunni sinni ein-
staka þolinmæði, og hafði hún þó
verið hjá honum í nær tvo áraíugi.
p1 'einn góðan veðurdag, þegar
lantl í fyrsta skipti á æfinni ætl-
aði að klæðast kjólfötum, missti
latln alla stjórn á sínum hvers-
ðagshægu skapsmunum.
Dg síðar meir var hugsunin um
þennan atburð nóg til þess að
Setja hann úr jafnvægi. En grát-
egast var það, að hann skildi vera
1 slíku skapi, í eina skiptið á æfi
suini, er hann klæddist þeim bún-
inSb sem einungis er notaður við
mjög hátíðleg tækifæri, búningi,
sem í rauninni skapar hátíðleik-
ann að miklu leyti.
Og svo — drottinn minn dýri —
svo var hann sjálfur alveg lögun-
aitaust kjötstykki.
^rófessor Gori stundi þungan
°S hvessti augun á ráðskonuna,
Setn stóð fyrir framan hann, lág
°g digur, næstum því hnöttótt,
^g brosti ánægjulega yfir því, að
'ýa hinn velalda húsbónda sinn
! Þessum sjaldséða viðhafnarbún-
tngi.
vísu átti prófessorinn ekki
hafí311 klæðnað sjálfur. Hann
1 fengið hann leigðan.
Afgreiðslumaður úr búð í
grenndinni hafði komið ineð fullt
fangið af kjólfötum til þess að
láta hann máia. Afgreiðslumaður-
inn var enn hjá honum. Ýmist
stóð hann og horfði með hálflok-
uð augun og sjálfbyrgingslegum
svip á búninginn eða hann sner-
ist eins og snælda kringum pró-
fessorinn og sagði: ,,Fyrirgefið“,
,,afsakið“. „Letta er að lagast“.
En útkoman var alltaf sú sama.
Engin fötin fóru vel.
Prófessorinn stundi aftur þung-
an og þurrkaði nokkra svitadropa
af enninu. Hann hafði nú reynt
átta eða níu, — eða guð má vita
hvað mörg kjólföt — en þauvoru
öll hvert öðru þrengri.
Og svo var það hvíta slaufan,
sem þurfti að hnýta. Hamingjan
mátti vita, hvernig átti að fara að
því.
Loksins sagði afgreiðslumaður-
inn: „Ég held að þessi séu góð.
Þér megið trúa mér signor, að
þér fáið engin betri“.
„Hafið þér ekki fleiri með yð-
ur?“ spurði prófessorinn.
„Nei, því miður. Ég köm að-
eins með tólf“.
„Eru þetta þá þau tólftu?“
„Já, það eru þau tólftu“.