Dvöl - 01.07.1938, Side 20

178
D V Ö L
Og því ekki að gera þetta?
Prófessor Gori hafði leikið hlut-
verk sitt sem milligöngumaður af
hinni mestu prýði, og Cesera hafði
fallizt á tillögur hans í málinu.
Og nú var svo langt komið, að
brúðkaupið átti að verða í dag,
þrátt fyrir mótmæli og óánægju
ættingja brúðgumans, sem höfðu
beitt ýmsum brögðum í því skyni
að eyðileggja allt saman.
— Fjandinn hirði þau. Og pró-
fessorinn stundi armæðulega.
Eins og eðlilegt var, hafði brúð-
urin beðið hann um að vera svara-
mann, en hann hafði gert henni
það skiljanlegt, að þá varð hann
að gefa henni brúðargjöf, sem
hæfði konu í hennar stöðu, og á
því hafði hann ekki efni.
Nei, það var honum ómögulegt.
Leigan á kjólfötunum myndi á-
reiðanlega kosta hann rnikla pen-
inga.
Gori gekk inn í blómabúð, sem
var í leiðinni, og keypti þar nokk-
ur blóm til þess að færa brúð-
inni.
Þegar hann kom til „Milano“,
þar sem Cesera bjó, sá hann hóp
af fólki við dyrnar, sem auðsjá-
anlega var aðeins komið af for-
vitni.
Hann hugsaði, að hann væri
orðinn of seinn, og að brúðkaups-
vagnarmr biðu inni í garðinum,
en þetta forvitna fólk ætlaði að
sjá gestina þegar þeir kæmu í
vögnunum.
Prófessorinn herti gönguna. En
hversvegna horfði fólkið svona á
hann? Hann var þó í kápu utan-
yfir kjólnum. Gat það verið, að
löfin — — —? Nei, nei, kápan
huldi þau alveg. En hvað var þá
á seiði? Og hversvegna voru
götudyrnar lokaðar?
Dyravörðurinn leit á hann með
miklum alvörusvip.
„Ætlaði herrann í brúðkaup-
ið?<(
„Já, ég er einn af boðsgestun-
um“.
„En — — en — — brúðkaup-
ið verður ekki haldið að þessu
sinni“.
„Hvað!?''
„Náðug frúin — móðirin — !u
„Er hún dáin?“ spurði Gori og
jínúði í ráðaleysi á harðlæst lilið-
ið.
„Já —{ í inótt — öllum á óvart''.
Prófessorinn stóð eins og negld-
ur við tröppurnar. „Petta getur
ekki verið. Móðirin! Frú Reis?''
Hann leit á þá, senr viðstaddir
voru, eins 'Og hann vonaðist eftir
útskýringu á þessum undarlegu og
óvæntu tíðindum hjá þeim. Nei,
þessu gat hann ónrögulega trúað.
Blómvöndurinn féll úr hendi
hans. Hann beygði sig niður til
þess að taka hann upp, en þá
heyrði hann braka í saumnum á
kjólnum, milli herðanna, og hann
stanzaði á miðri leið. „Almáttug-
ur, auðvitað kjóllinn“. Gat hann
gengið inn í þessum búningi? Átti
hann máske að snúa við heim?