Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 32

100
DVÖL
inn var mikill og fyrir smámis-
tök liallaðist líkneskið ofnrlítið á
vinstri hliðina. En þegar þeir, með
föstu átaki, ætluðu að rétta það
við aftur, misstu tveir þeirra af
líkneskinu, og það féll á hliðina
með öllum sínum þunga.
Ummalido rak upp skerandi
hljóð.
„Varið ykkur! Varið ykkur!“
hrópaði fólkið frá öllum hliðum,
þegar það sá hættuna, sem staf-
aði af verndardýrlingnum. Ó-
stjórnlegur hávaði brauzt út frá
mannfjöldanum og yfirgnæfði að-
vörunarköllin.
Ummalido féll á hnén. Hægri
höndin var klemmd undir líkn-
eskinu. Hann missti allan mátt
og gat ekkert nema horft á hend-
ina kremjast sundur. Augu hans
lýstu hryllingi og kvölum, munn-
urinn afmyndaðist af sársauka, en
hann hljóðaði ekki. Blóðið lak
niður eftir stallinum.
Félagar hans reyndu af öllum
mætti að lyfta líkneskinu upp, en
erfiði þeirra bar engan árangur.
Andlit Ummalido afskræmdist af
ógurlegum kvölum, og konurnar,
sem næstar stóðu, titruðu af hryll-
ingi.
Loksins lyftist líkneskið og
höndin losnaði. Nú var hún al-
gjörlega lögunarlaus og sundur-
marin.
„Farðu heim! Farðu strax
heim!“ hrópaði einhver í hópmum,
og menn ýttu honum gætilega út
úr þrönginni. Ein kona tóksvunt-
una sína af sér og bauð Ummalido
hana til að vefja henni um hend-
ina. Hann neitaði, og horfði þegj-
andi á nokkra menn, sem höfðu
hópast upp að líkneskinu og voru
að metast um, hver þeirra ætti að
koma í hans stað.
„Nú er það ég!“
„Nei, ég, ég!“
„Nei, ég!“
Þetta kvað við allt í senn, því
að þeir Cicco Pono, Mattia Scar-
farola og Tommaso Celisci vildu
allir fá að bera líkneskið.
Ummalido mjakaði sér í áttina
að mönnunum. Kramda hendin
hékk niður með hliðinni en með
hinni ruddi hann sér braut gegn-
um mannfjöldann.
„Ég verð hér á mínum stað“,
sagði Ummalido rólega, og setti
öxlina undir fót líkneskisins. Hann
beit tönnunum saman til þess að
hljóða ekki af kvölum.
„Hvað ætlarðu að gera mað-
ur?“, spurði Mattai.
„Það sem er vilji hins heilaga
Gonselvo“, svaraði Ummalido um
leið og hann lagði af stað með
skrúðgöngunni.
Mannfjöldinn var undrandi.
Þegar þeir höfðu gengið skamma
stund, fór sárið að blása upp og
verða svart. Við og við spurði
einhver: „Jæja Umma. Hvernig
líður þér?“
En Ummalido svaraði engu, og
þrammaði áfram föstum, jöfnum
skrefum í takt við hljóðfallið.
Hann var dálítið álútnari en hann