Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 38

196
D V Ö L
afl rak hana áfram. Framundan
henni var myrkur, því augun voru
blóðhlaupin.
Grannur líkami hennar varð
ennþá grennri. Hún streyttist á-
fram, hálfbogin, og flýtti sér, þótt
hún næði varla andanum. Hún
virtist fara hraðar en vindurinn.
Vindurinn lötraði á eftir henni.
Og hvenær sem hann náði henni,
hvatti það hana einungis áfram,
og hún hraðaði för sinni.
Hún leit ekki í kringum sig,
tók ekki eftir hinum forvitnu aug-
um, sem gægðust að henni bak
við lokaða gluggana, sem hún
hljóp framhjá. Hún hvorki sá né
heyrði neitt. Verund hennar var
fúllkbmlega runn'in saman við'
ofsa náttúrunnar. Hugsun
hennar var ein formæling, hræði-
leg formæling, banvæn formæl-
ing. Ekki í orðum. En öll sál
hennar. Þar geysaði þrumugnýr,
samlagaðist þrumum hinna
svörtu, reiðulegu skýja.
Hún æddi að húsi „trúvillings-
ins“. Hún opnaði dyrnar með
braki miklu og lokaði þeim ennþá
harkalegar. Þeim, sem voru í
húsinu varð bilt við svo óvænta
heimsókn og tóku til fótanna.
Hún leit á þá hatursaugum og
þaut í jgegnum herbergin, frá einu
til annars og öðru til þriðja. Hún
reif opnar dyrnar og skellti þeim
aftur á eftir sér, samfara þrum-
unum, eins og hún væri að vita,
hvort hún eða þær gætu látið
skrölta meira í gluggum og rúð-
um. Lítið barn varð hrætt og fór
að gráta. Hún hljóp úr stofu í
sofu, en hvorki hann eða dóttir
hennar voru þar.
Því næst fór hún þaðan. En
á þrepskildinum þagnaði hún um
stund1, Hún leit til himins og fórn-
aði höndunum til guðs.
„Ég vildi, að logarnir gleyptu
þetta hús“, sagði hún hásri
röddu.
Síðan fór hún, eftir að hafa
kippt ofsalega í útidyrahurðina og
skildi hana eftir ólokaða. Heim-
ilisfólkið gapti agndofa, eins og
óveðrið sjálft hefði brotizt inn
á heimilið. Af tómu sinnuleysi
gleymdi það að loka munninum.
Or skýjunum streymdi regnið
blandað hagli. Það sauð í óveðr-
inu eins og í katli. •
Sjóðandi óveðrið geysaði líka
í barmi Cheyne gömlu. Eitthvað
æðisgengið hamaðist innra ' með
henni. Hún fann ekki lengur jörð-
ina undir fótum sér. Syndaflóðið
gerði hana gagndrepa, ^en það
gat ekki aftrað henni. Það magn-
aði einungis villt skap hennar.
Hún hljóp í hús úr húsi, hvert
sem hún gat búizt við að finna
dóttur sína og „trúvillinginn".
Hún staðnæmdist hvergi, mælti
ekki orð, brauzt inn og þaut út,
líkt og elding, og skildi heimilis-
fólkið eftir gapandi af undrun.
Hún ætlaði að finna þau! Jafn-
vel niðri í jörðinni. Og hún
hætti ekki bölvi sínu og formæl-
ingum.