Dvöl - 01.07.1938, Side 51

D V Ö L
209
um fundu þau létti rauna sinna
á hinum mörgu og erfiðu árum.
Og nú voru þau orðin görnul
— og þá kom reiðarslagið: Öll
húsgögn þeirra, hver einasti hlut-
ur, sem þau höfð.u aflað með þrjá-
tíu ára erfiði og sjálfsafneitun,
var tekinn frá þeim.
Stöðugur skortur og veikindi
höfðu engin áhrif á hina gráðugu
lánardrottna, landeiganda, kaup-
menn og aðra, er allir heimtuðu
sitt, miskunnarlaust.
Fataskápurinn með fallegu gler-
hurðinni var tekinn, stólarnir,
gluggatjöldin, lampinn, stunda-
klukkan, borðið — allt fór sömu
leiðina. Já, þessir venjulegu hlutir,
svo ómissandi í hinu daglega lííi.
— Þau hafði aldrei órað fyrir, að
þetta gæti komið á daginn. Fal-
legi draumurinn um falleg hús-
gögn hafði að lokurn rætzt, en nú
kom hinn hryllilegi veruleiki eins
og þruma úr heiðskíru lofti — allt
hrifsað frá þeim af hrokafullri
hönd hins auðuga manns.
„Við eigum að tapa öllu“, sagði
Fati. — Eitt eftir annað af hinum
kæru húsgögnum var látið af
hendi. — Það var eins og þau
gömlu lijónin væru að kveðja
góða vini, er þeim myndi aldrei
auðnast að sjá frarnar. —
Stundum knýja minningarnar
fast á hugann, og nú rifjaðist upp
fyrir konunni saga þessara muna,
sumar bjartar, ' aðrar bitrar, eða
bá samruni hvorstveggja.
Gat háð örlaganna verið napr-
ara en þetta? — — —
Nú var allt tekið nema rúmið,
tveir fastir bekkir og lítið borð,
og svo spegillinn, er hékk yfir
arinhillunni, að öðru leyti var
þetta litla, fátæklega herbergi rúið
öllum innanstokksmunum. Speg-
illinn var uppáhaldsgripur þeirra,
og gamla konan lét allt af hendi
til þess að fá að halda speglinum.
Hún keypti hann fyrir mörgum
árum síðan fyrir skildinga, sem
hún sparaði saman með auka-
vinnu. Hún keypti spegilinn á af-
mælisdegi hans, og þegar þessari
óvæntu gersemi hafði verið fund-
inn staður í litlu íbúðinni þeirra,
þá var það stærsti viðburður
hinna tíu fyrstu búskaparára
þeirra. Hversu vandlega hafði hún
ekki gætt þessa dýrmæta grips,
hreinsað og fágað umgerðina,
jrurrkað burt móðu og bletti, er
féllu á glerið!
Hún hafði fórnað öllu, fram-
kvæmt hið ómögulega, neitað
sjálfri sér um allt — lifað á yztu
takmörkum mannlegrar örbirgðar.
í dag var sumardagur. Gamla
konan var niðursokkin í djúpar
hugsanir — ömurlegar hugsanir.
Aðeins eitt dró úr þjáningum
hennar. Það var vissan um
að maðurinn hennar var minnis-
laus. Að hann myndi ekki skilja,
livað væri að gerast, þegar speg-
illinn yrði tekinn.
Fyrir sex mánuðum síðan, þeg-
ar þessi veiklun var fyrst að koma