Dvöl - 01.07.1938, Page 56

214
ÐVÖL
heyrir orð af því, sem talað er.
En það er eins og orgað sé; út úr
hömrunum, eða innan úr úðanum:
Beint af hengibergi
byltast geysi föll,
flyksu-fax með ergi
fossa hnýtir tröll.
Nú veit ég: Matthías hefur ekki
orkt þetta. Svona hendingar hafa
legið hér í loftinu frá upphafi
vega. En Matthías Jochumsson
hefir bara haft þynnra eyra en
allir aðrir, og orðið fyrstur manna
til að heyra hendingaskil. Þeg-
ar ég las þessar hendingar ein-
hverntíma áður fyrr — og hinar
í kvæðinu fannst mér þær gjallandi
hljómur, hvellur og innantómur
og datt ekki í hug að muna orð
úr þessu glamri. Nú liggja mér
slitur úr öllu þessu kvæði á vör-
um, þótt ég fyrir víst kynni ekk-
crt í því — af því að Dettifoss
kveður það sjálfur í sífellu. Já,
Áhorfendurnir tínast burtu. Stúlka
tekur í larminn á piltinum sínum
og segir: Við skulum koma; hann
er Ijótur þessi foss-ur.
Ojá. Er það ekki alveg rétt,
sem hún segir? Kolmórautt ár-
vatnið bullar niður hamarinn og
hrifsar með sér allt, sem fyrir
verður. Þarna eru svo tröllslegar
hamfarir í ;almætti sínu að það er
alveg hæfilegt að kalla þærljót-
ar. — Þær geta ekki einu sinni
heitið fallega ljótar. Nei. En það
er annað: Áður en cg veit af
hefur þessi ljóti foss tekið alla
mína athygli — tekið hana. Það
er valdið, sem hér er að verki í
almætti sínu og hrikaleik. Hann
laðar ekki að sér athygli áhorf-
andans. Hann seiðir hana ekki til
sín. Hann biður ekki að horfa á
sig. Nei. Hann skipar okkur að
gera það. Og annað er ekki hægt
en að hlýða. Hann þurrkar gjör-
samlega allt burtu úr vitundinni,
sem þar hefir sezt að smámsaman,
síðan við vorum lítil. Qleði og
sorg, minni og vit — allt hefur
hann hrifið frá okkur og sogað
það inn í sjálfan sig.
Nú fer hann að hvísla á sínu
máli. Svo hlær hann. Um leið er-
um við orðxn í skiapi til að hlæja
með honum. Þá er hann farinn að
gráta allt í einu. Og steingjörðum
karlmönnum liggur við að brynna
músuin honum til samlætis. Svo
stynur hann um stund. Allt í einu
hristir lrann af sér allan ham og
raular drýgindalega gegnum nið-
inn: Svona er ég — svona. En
hvað ert þú? — Ekki neitt. —
Og hverjum dettur annað í hug,
en að vera honum sammála?
Við festum auga við skvcttu
uppi á hástalli og fylgjum henni
ofan.
Hcndast hádunandi
hamslaus iðufeikn.
Undrast þig minn andi,
almættisins teikn.
Stuðlarnir liggja í loftinu og