Dvöl - 01.07.1938, Qupperneq 59

D V Ö L
217
þá þarft þú ekki annað en að
loka tvo menn inni í kofa, sem
er átján fet á breidd og tuttugu
á lengd. Fáir menn þola slíkt.
Á meðan fyrstu snjóalögin féllu,
hlógum við Idaho hvor að ann-
ars fyndni og hrósuðum samsuðu
þeirri, er við útbjuggum í skaft-
potti og nefndum brauð. Legar
I>rjár vikur voru liðnar sagði
Idaho lallt í einu við migf í hrana-
legum tón:
,,Ég get nú ekki sagt, að ég
hafi nokkurntíma heyrt súrmjólk
drjúpa úr belg niður í botninn á
pjátnrskaftpotti, en mig grunar, að
það myndi blátt áfram vera himn-
esk tónlist samanborið við þær
steindauðu hugsanir, sem streyma
út frá talfærum þínum. Þessi hálf-
mcltu hljóð, sem þú gefur frá
þér allan daginn, minna mig á
jórtrandi kú, en kýrin er nógu
vel upp alin til þess að gera þetta
út af fyrir sig, en það kannt þú
ekki“.
„Herra Green“, svaraði \ ég,
>,þú hefir einu sinni verið vinur
nrinn, og þess vegna verð ég að
játa fyrir þér, að ef ég hefði átt
að velja milli félagsskapar þíns
og venjulegs ferfætts búrhunds,
þá hefði annar íbúandi þessa kofa
skott“.
Svona liéldum við áfram í þrjá
úaga, þá liættum við alveg að
yrða hvor á annan. Við skiptum
roatarílátunum á milli okkar, og
Idaho sauð sinn mat sín megin á
eldinum, en ég minn mín megin.
Snjórinn náði nú alla leið upp
á glugga og við vomm tilneydd-
ir að láta eldinn lifa allan daginn.
En hugsaðu þér! Við Idaho
höfðum aldrei öðlazt snefil af bók-
legri menntun umfram að lesa og
reikna dæmi eins og ,,Ef Jón á
fimm epli og James þrjú“ uppi
á töflu. Við höfðum heldur aldrci
hiaft neina sérstaka löngun til þess
að komiast í háskóla, en þó liöfð-
um við aflað >okkur dálítillar þekk-
ingar varðandi sjúkdóma, til hjálp-
ar í viðlögum.
En nú, þegar við sátum inni-
fenntir í kofa uppi í Bitter-Root
fjöllum, fundum við í fyrsta skipti,
að ef við hefðum lesið Homer >c>g
grísku og hinar æðri greinir vís-
indanna, þá myndum við hafa gct-
að leitað griðastaðar í því að
rniðla hvor öðrum af þekkingu
okkar >og í hugarstörfum.
Annars hefi ég verið með mörg-
um stúdentum frá Eastern Col-
ege, við vinnu víðsvegar í Amcr-
íku, og ég hefi aldrei iorðið þess
var, að vísdómur þeirra væri sér-
lega þungur á metunum. Pað I>ar
einu sinni við vestur hjá Sn.ike
fljótinu, að reiðhesturinn hans
Andrew McWilliams fékk kvelsu;
hann sendi vagn tíu rnílur vcgar
til þess að sækja einn þessara ná-
unga, — hann þóttist vera grasa-
fræðingur, og hesturinn dó eagu
að síður.
Morgun nokkurn tók Idaho að
róta til með göngustaf sínum uppi
á þrepi, sem var það hátt frá