Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 18

12
DVÖL
rótt. Öræfakyrrðin luktist um okk-
ur. Austan kvíslarinnar sást ekkert
kvikt, nema ein álftahjón með
unga, sem styggðust lítilsháttar
við komu okkar, en fóru þó ekki
lengra burt en góðu hófi gegndi og
hefir víst þótt sem þau ættu hér
meiri rétt til beitilands en ferða-
% langar þessir. Við stigum af baki
hjá laugunum, og meðan Ágúst
hefti klárana, fór ég að leysa bagg-
ana, og innan skamms var tjaldið
reist og „prímusinn" tekinn að
suða. En rétt við tjaldið óðu klár-
arnir gulstörina í kvið og neðan á
siðu og hámuðu í sig stargresið. Þó
að kvöldið væri yndisfagurt, flýtt-
um við okkur samt að taka á okkur
náðir, því að næsta dag skyldi risið
árla úr rekkju, en þá var ferðinni
heitið undir Arnarfell hið mikla.
Ýmsir eru þeir staðir á öræfum
landsins, sem hafa sérstakt, dular-
fullt seiðmagn. Einn þeirra er Arn-
arfell. Frá bernskuárum mínum
hafði ég oft til þess hugsað og
langað að koma þangað. Ég veit þó
varla af hvaða ástæðum. Ef til vill
eru það óljósar sagnir um útilegu-
menn, sem laðað hafa æfintýra-
gjarnan hug unglingsins, eða þá
ljóðlínur úr kvæði Gríms Thom-
sen: „Ríðum og ríðum og rekum
yfir sandinn." Eða þá að nafnið
eitt, Arnarfell hið mikla, hefir nægt
til að vekja þessa löngun. Og nú
átti draumurinn að rætast að
morgni. Að vísu var ég ekki kominn
upp undir Arnarfell í neinni æfin-
týraleit, heldur til þess að rann-
saka gróður á þessum slóðum, en
það var mér kunnugt, að í þeim
efnum hafði Arnarfell mikið að
bjóða. Og út frá slíkum hugleiðing-
um sofnaði ég.
Næsta morgun, mánudaginn 22.
júlí, risum við árla úr hvílupokum.
Áburðarhesta og farangur skildum
við eftir, en fórum lausríðandi
austur sandana í stefnu á Arnar-
fellsmúla. Sólskin var og bliðviðri,
og toppurinn á Arnarfelli, sem
gægðist yfir skriðjökulsbunguna,
virtist bjóða okkur velkomna í
heimsóknina.
Út frá suðausturhorni Hofsjökuls
gengur skriðjökull mikill og sund-
urtættur af sprungum. Fram af
honum skaga öldur og hryggir,
hinir svonefndu Múlar. Hefir jök-
ullinn skapað þá af framburði sín-
um á liðnum öldum. Mjög virðist
jökullinn hafa verið ókyrr á þess-
um slóðum. Fyrir tæpum 100 árum
lýsir Þjóðverjinn Sartorius v. Wal-
tershausen jökulöldum þessum svo,
að þrír lítt slitnir jökulgarðar liggi
fram með jökulröndinni, en á þeim
fremsta þeirra séu götuslóðar
fornir. Síðan þetta var hefir jökull-
inn gengið fram og hulið tvo efri
garðana, svo að einungis hinn
fremsti þeirra er óskaddaður. En
nú er jökullinn tekinn að draga sig
til baka á ný, og skilur hann eftir
mikla jökulurð, sem enn hvilir þó
vafalaust víða á hjarnbreiðum
undir niðri. Milli hinnar nýju urð-
ar og gamla garðsins, er grunn
dæld, 100—200 metra breið, með