Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 22

16
DVOL
oft hinn þroskamesta gróður, þótt
í nábýli sé við háfjöll og jökla.
Engum, sem nokkuð hefir kannað
þessa hluti, getur dulizt, að sú
skoðun fræðimanna er rétt, að það
sé vindurinn, en ekki kuldinn, sem
úrslitum ræður í því að skapa hin-
ar víðlendu auðnir á hálendi ís-
lands.
Neðanvert í Arnarfellsbrekkunni
er samfellt kjarr gulvíðis og loð-
víðis, víðast hnéhátt, en sums stað-
ar þó hærra. Einkum verða runnar
þessir þroskalegir í gilbörmum og
jarðrennslishöllum, þar sem bezt
er skýlt og snjór sennilega hlífir
lengst á vetrum. Eru runnar þeir
tilsýndar eins og dökk belti og
geirar upp eftir hlíðinni. Á milli
runnanna er mesta fjölgresi, bæði
grasa og blómjurta. Þar eru ilm-
andi reyrskúfar, glæst burnirótar-
og blágresisstóð, og hvarvetna, þar
sem raki er nægur, eru hvannir líkt
og i Múlunum. f dældum ber blóm-
stóðið runnana víðast ofurliði. Er
kemur í hér um bil 800 metra hæð,
hætta víðibreiðurnar að vera sam-
felldar. Þar skiptast grasbrekkur
með túnvingli og stinnustör á við
bláberjalautir. Á hæstu rimum vex
gamburmosi og fléttur, hreindýra-
mosi og tröllagrös, og stingur hinn
guli og grái litur þeirra mjög í stúf
við runnana og blómstóðið. Allt
upp undir 800 metra hæð teygja
sig geirar, vaxnir þursaskeggi,
vinglum og stinnustör, en þar fyrir
ofan er gróður lítill, annar en
mosaþembur á stangli, enda taka
*
þá víða við lausagrjótsskriður, þar
sem enginn teljandi gróður nær
fótfestu. Til marks um fjölbreytni
gróðursins í Arnarfelli skal þess
getið, að alls fann ég þar 97 teg-
undir blómjurta og byrkninga. Er
það geysihá tala á svo litlu svæði,
ekki sízt þegar þess er gætt, að
gróðurtorfan liggur i 600—800 m.
hæð yfir sjó. Þó má gera ráð fyrir,
að ekki hafi öll kurl til grafar kom-
ið við svo skjótlega skoðun. Er þetta
skýrt dæmi þess, hvílík fjölbreytni
og frjósemd gróðurs er oft á smá-
blettum inni í öræfum landsins.
Því að varla getur Arnarfell talizt
einsdæmi, þótt jafn þróttmikill
gróður sé sjaldséður svo hátt uppi.
Feginn hefði ég viljað dvelja
lengur undir Arnarfelli, en nú var
orðið mjög áliðið dags, og ég hafði
ákveðið að litast betur um 1 Múl-
unum á heimleiðinni. Tókum vlð
því hestana og riðum af stað. Aftur
var staðnæmzt við tjald útilegu-
mannanna. Voru þeir þá nýlega
komnir heim úr varðreið sinni.
Meðan ég labbaði niður um flána
og upp í jökuluröina og leit eftir
gróðri, elduöu þeir grasagraut til
að gæða okkur á. Gnótt er þar
fjallagrasa og höfðu þeir grasa-
tínslu sér til dægrastyttingar milli
varðferðanna. Sól var sigin til við-
ar, þegar við kvöddum þá Múlabúa
og héldum á ný vestur með Múlun-
um og yfir sandana. Lögðum við
þar nokkurn krók á leið okkar, til
þess að skoða mannvirki nokkurt,
er við höfðum séð tilsýndar um