Dvöl - 01.01.1941, Síða 30

24
DVÖL
leltur og íeitur; það glampar á höf-
uðið, eins og fílabein, hann hefir
gleraugu, sem stækka augun í hon-
um hlægilega mikið; hann líkist
helzt fiðrildi eða flugu. Haraldur
Sveinsson sezt: Enginn sér það á
honum, að hann er hræðilega von-
blekktur, að hann hefir vænzt allt
annars. Ojæja, hefir lifið breytzt?
Er það ekki ávallt vonbrigði á von-
brigði ofan, ef þú vonast eftir ein-
hverju, þá gerist það aldrei, en sé
eitthvað, sem þú ætlar að sneiða
hjá, tekst ekki betur til en svo, að
þú lendir beint í flasið á því? Til-
veran er ekki auðskilin, enda þótt
við gerum okkur örvita við heila-
brot um hana og líkjum henni við
hitt eða þetta — samt aldrei við
það, Haraldur Sveinsson, sem bezt
væri að likja henni við, blindhrið,
niðaþoku, þar sem forlögin hafa
okkur að leiksoppi, án þess að við
náum settu marki, nema í eitt ein-
asta skipti. Og Haraldur Sveinsson
lítur á vindilinn sinn, það er dautt
í honum; hann leggur hann frá
sér og kveikir í nýjum vindli.
Það er glaumur umhverfis hann,
svæfandi og seiðandi, hvað er það,
sem hljómsveitin leikur? Cavalleria
rusticana? Þeir gætu spilað hvað
sem væri, það heyrðist ekki mikið I
öllum þessum hávaða. Hann hallar
sér aftur á bak í stólnum, hann sit-
ur og horfir í tóbaksreykinn, hann
starir sig blindan, honum finnst
kaffihúsið líða brott, hverfa í reyk
og þoku; hann er ekki einstakling-
ur lengur, hann er óaðskiljanlegur
hluti af heild, af veraldarsjó af
skvaldri, hann finnur flauminn
skolast í gegnum sig eins og vatn,
sem hripar niður í sand og möl í
hálfþomuðum árfarvegi.
„Má ég tylla mér hér, með yðar
leyfi?“ Það er spurt þurrlegri og
skrækri röddu. Hann hrekkur við.
Frammi fyrir honum stendur litill
maður, gráhærður og lotinn, með
rottuandlit, stingandi augu, þrjá
sultardropa í gráu skeggi. Hann
hefir dregið stólinn til hálfs undan
borðinu til að geta setzt og styður
hönd á stólbakið. Haraldur Sveins-
son skotrar að honum augunum.
„Gerið þér svo vel,“ segir hann, „ég
er að fara.“ Honum hafði ekki
hvarflað í hug að fara — en að
sitja við hliðina á þessum náunga!
Hann man gerla eftir honum. Hann
var vanur að koma um ellefuleytið
og dorma og éta, þar til klukkan
var orðin rúmlega eitt. Hann át
með augum, nefi og munni,
grandskoðaði hvern bita, hnusaði
að matnum, það murraði i honum,
þegar hann át; hann bar keim af
rottu.
Haraldur Sveinsson stendur upp.
Þjónninn kemur og hjálpar honum
í frakkann. Hann fer út. Vindurinn
þyrlar skarni í andlitið á honum;
það er sami gjósturinn og nístandi
kuldabitran, ruslið hvirflast 1 sveipi
eins og áður. Haraldur Sveinsson
hlúir vel að hálsinum með frakka-
kraganum. Svo ambrar hann út í
myrkrið og kuldann.