Dvöl - 01.01.1941, Side 43

O VÖL
37
svaraði honum ekki. Þá varð hann
óður og réðist á hana. Hún þekkti
hann af skarðinu í vörinni.
Jæja, negrinn las allt skjalið á
enda og stafaði hvert orð upphátt.
Hann hefir líklega verið fimmtán
mínútur að því. Þegar hann var
búinn, sagði hann ekki neitt, held-
ur horfði í kringum sig, eins og
hann svimaði. Hann var góöur
leikari, eins og allir negrar eru.
„Ég býst við, að þú hafir aldrei
verið í Tallulah,“ sagði ég dálítið
háðslega.
„Jú, herra,“ sagði hann, „ég vann
Við járnbrautarlagninguna, eins og
hún segir.“
„Þú játar þá sök þína?“
Hann leit upp snögglega, svo að
sást í augnahvítuna.
„Ég hefi aldrei séð kvenmann-
Inn á æfi minni,“ sagði hann.
Meðan við vorum að undirbúa
yfirheyrslurnar, létum við hann
1 negraklefann. Hann hafði haft
htla biblíu með sér. Ég býst við, að
hann hafi alltaf haft hana á sér.
Sumir negrar eru þannig gerðir.
Én hvað sem þvi líður, þá las hann
vitninguna í klefanum sínum allan
hðlangan daginn, með lágri og
hæstum óhugnanlegri röddu. Það
^tlaði að gera okkur vitlausa. Við
hrópuðum til hans að þegja, og þá
bagnaði hann kannske í eina mín-
htu, en byrjaði svo ávallt aftur.
Tveir dagar af þessu stöðuga
hiuldri var meira en djöfullinn
sjálfur hefði getað þolað. Við urð-
um að senda tvo pilta niður til
hans, til þess að taka af honum
bókina. Það tók hann nokkra stund
að átta sig á því, hvað þeir vildu,
en þegar hann sá, að það var bibl-
ían, sem þeir ætluðu að taka af
honum, brauzt hann um eins og
villidýr. Að lokum gat hann ekki
lengur veitt mótspyrnu. Þeir tóku
bókina. En það var alveg gagns-
laust. Eftir þetta baðst hann fyrir
í sífellu.
Eftir viku eða svo vorum við til-
búnir að taka málið fyrir rétt. Matt
Harris var ákærandinn, og ungur
náungi, sem hét Pinky Williams,
tók að sér að verja negrann. Þeir
höfðu réttarskjölin reiðubúin og
hvað eina, en þá skrifaði einhver
kommúnistalýður í Chicago Cal-
houn bréf og sagði honum, að þeir
ætluðu að senda borgarlögfræðing
til að verja hann. Við urðum allir
óðir og æfir. Þessir bölvaðir Norð-
urríkjamenn eru alltaf að reka nef-
ið í annarra manna málefni, eins
og þeir væru sérstaklega útvaldir
af guði til þess að sjá um að rétt-
lætinu sé framfylgt.
Ég varð samt að fá honum bréfið.
„Hérna“, sagði ég, „eru einhver að-
dáendabréf til þin, Skarði“. Við
vorum farin að kalla hann það,
vegna skarðsins í vörina.
Hann las það. Síðan féll hann á
hnén.
„Guði sé lof“, sagði hann. „Drott-
inn er miskunnsamur".