Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 52

46
D VÖL
var ennþá dálítið utan við sig, eins
og hann vissi ekki, hvar hann væri.
„Hvað gengur að þér, Skarði?“
sagði Jed. „Er þér illt í maganum,
eða hvað?“ Þetta kom okkur öllum
til að hlæja.
Við hálf-lyftum honum og hálf-
ýttum honum upp á þakið á bif-
reiðinni. Jed og Joe klifruðu upp á
eftir. Þeir fengu hann til að
standa á fætur og meðan Jed
studdi hann, kom Joe snörunni
fyrir um hálsinn á honum. Síðan
hoppuðu þeir niður aftur. Negrinn
stóð þar einn. Hann var hræðilegur
á að líta. Snaran var það eina, sem
aftraði honum frá að falla niður.
Hann togaði í hana með höndun-
um. Hann laut höfðinu. Fötin
hengu utan á honum, gegnblaut af
blóði og benzíni. Svitinn bogaði af
andliti hans. Hann mælti ekki orð.
Mel ætlaði inn í bílinn, en Jed
stöðvaði hann. „Bíddu augnablik,“
sagði hann, „kannske, surtur vilji
bera fram síðustu óskina.“ Allir
horfðu á negrann. Það var ekki
að sjá, að hann hefði neitt heyrt.
Varirnar bærðust.
„Flýttu þér nú,“ sagði Jed, „við
bíðum ekki eftir neinni líkræðu."
Negrinn leit ekki við honum.
Hann lyfti höfðinu hægt, þangað
til hann starði beint upp í tunglið.
Varirnar tóku að hreyfast. Hend-
urnar hengu niður með síðunum.
Röddin var lág og loðmælt:
„Fyrirgef þeim syndir þeirra,
drottinn. Þeir vita ekki, hvað þeir
gera,“ sagði hann.
Hvergi var nokkurt hljóð að
heyra. Allir horfðu á negrann. Tíu
sekúndur hafa ef til vill liðið, án
þess að nokkur mælti orð. Þá stökk
Mel inn í bifreiðina.
„Ég læt ekki negrabullu hindra
mig,“ hvæsti hann. Hann steig á
benzínsveifina, og bifreiðin hentist
áfram. Þetta skeði allt eins hratt
og elding riði yfir. Negrinn drógst
aftur af bifreiðinni. Kaðallinn
tognaði. Og negrinn dinglaði í
lausu lofti. Það heyrðust brestir í
hálsliðunum. Ég hefi aðeins einu
sinni heyrt svipað hljóð áður. Það
var þegar ég var strákhnokki. Ég
horfði á pabba gamla drepa kú.
Hann sló hana í hausinn með
sleggju. Hljóðið var alveg eins.
Við létum hendur standa fram
úr ermum að hengingunni afstað-
inni. Það var stór viðarhrúga undir
álmtrénu. Allir tóku sprek úr henni
og létu undir líkið. Það var hægt að
sjá skuggann af skrokki negrans
líða fram og aftur í grasinu í tungl-
skininu. Við helltum benzíni yfir
köstinn og bárum eldspýtu að. Það
tók að skíðloga. Eldurinn læsti sig
í föt negrans. Kaðallinn tók að
brenna. Hann slitnaði, og negrinn
féll með braki niður í bálið.
Síðan fórum við.
Það er sagt, að kona negrans hafi
farið út eftir daginn eftir og grafið
það, sem eftir var af honum.
Ég hefi ekki sofið vel síðan. Það
er engu líkara en samvizkan sé
að gera vart við sig; en það væri