Dvöl - 01.01.1941, Síða 55

dvöl
49
inni, og sagðist gjarna vilja fá
matarbita og næturgistingu, ef
þess væri kostur. En væri það
ekki hægt, yrði hann mjög feg-
inn, ef sér væri sagt til vegar
til næsta þorps, og bætti því við,
að hann gæti borgað slíka fyrir-
greiðslu. Enn voru bornar fram
nokkrar spurningar og látin í ljós
undrun yfir því, að hann skyldi
finna húsið, úr þeirri átt, sem hann
segðist hafa komið. En andsvör
hans eyddu .sjáanlega allri tor-
fryggni, því að húsráðandi mælti:
.,Ég kem að vörmu spori. Þú mundir
tæplega rata til byggða í nótt, og
leiðin er hættuleg.“
Eftir skamma stund var hurðinni
hrundið upp, og út kom stúlka með
Pappaljósker í hendi. Hún lét birt-
una falla á andlit komumanns, en
síálf dró hún sig inn í skuggann.
Hún virti manninn þegjandi fyrir
sér og mælti síðan: „Bíddu, ég fer
°g sæki vatn.“ Hún kom með
Þvottaskál, setti hana á dyraþrepið
°g rétti gestinum þurrku. Hann
hró af sér skóna og þvoði ferða-
rykið af fótum sér. Síðan bauð hún
honum inn í hreinlega stofu, sem
var eina herbergið í húsinu, ef frá
var talinn afþiljaður klefi, er not-
aður var sem eldhús. Baðmullar-
sessa var lögð undir hné honum,
°g glóðarker sett fyrir framan
hann.
Nú fyrst gat hann veitt húsmóð-
Urinni athygli. Hann var mjög
snortinn af aðlaðandi og glæsilegri
framgöngu hennar. Hún gat verið
þremur eða fjórum árum eldri en
hann, en þó var hún enn í æsku-
hlóma. Hún var áreiðanlega ekki
alþýðustúlka. Hún mælti með sín-
Um ofur fagra raddblæ: „Ég bý hér
®in, og hingað koma aldrei gestir.
En það gæti verið hættulegt fyrir
þig að fara lengra í kvöld. Það eru
reyndar fáeinir kotbæir hérna í
grenndinni, en þú myndir ekki rata
þangað Eylgdarlaust í myrkrinu.
Þú getur verið hér til morguns.
Það er ekki þægindunum fyrir að
fara, en rúm geturðu fengið til að
sofa í. Ég ímyncia mér, að þú sért
svangur. Ég á dálítiö af graslauki,
að sönnu ekki góðum, en hann er
þér fúslega til reiðu.“
Komumaður \ar glorhungraður
og varð þessu boði fegnari en frá
megi segja. Unga stúlkan lífgaði
eld, tók þegjandi fram skálar og
velgdi leifar af grænmeti og gras-
lauki og grófgerðum hrísgrjónum
og bar í skyndi i'yrir hann matinn
og afsakaði mörgum orðum, hve lé-
legur hann væri. Hún mælti ekki
orð frá vörum, meðan hann mat-
aðist. Hin prúða framkoma henn-
ar gerði hann feiminn. Hún svar-
aði þeim fáu spurningum, sem
hann vogaði sér að bera fram, að-
eins með hneigingu eða fám orð-
um, svo að liann hætti brátt að
brydda á samræðum.
Hann gaf því gætur, að litla stof-
an var fáguð hátt og lágt, og mat-
arílátin voru tandurhrein. Þau fáu
og ódýru húsgögn, sem þarna voru,
voru snotur. Kennihurðirnar fyrir
matarhillunni og fataskápnum
voru úr hvítum pappa og höfðu
verið skreyttar kínversku letri, frá-
bærlega vel dregnu. Samkvæmt
lögmálum þessarar listskreytingar
voru þar ski'áð lieiti frægra ljóða
eftir stórskáld: Vorblóm, Fjöllin og
hafið, Sumarregn, Himinn og
stjörnur, Haustmáni, Haustblær.
Úti við einn vegginn var lágt altari
með Búddha-mynd. Á því voru litl-
ar dyr, er stóðu opnar; hurðin var
gljáfægð. Inni fyrir sást minning-
arspjald einhvers framliðins, en