Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 60

54
DV-ÖL
dansa, og þú sagðir mér alla æfi-
sögu þína. Þú varst dansmey; ég
man enn nafn þitt.“
Og nú nefndi hann það. Það
kom fyrst fát á hana, svo að hún
gat engu orði fyrir sig komið, því
að hún hafði liðið miklar þján-
ingar og var orðin ellihrum og
minnissljó. En hann ræddi ein-
staklega hlýlega við hana og
minnti hana á sitthvað, sem hún
hafði sagt honum fyrrum, og lýsti
fyrir henni húsinu, sem hún hafði
búið í. Að lokum rankaði hún við
sér. Þá grét hún af gleði og mælti:
„Sannarlega hefir sá alvaldi, er
heyrir bænir mannanna, leitt mig.
En ég var ekki lík því, sem ég er
nú, þegar mér ómaklegri hlotn-
aðist heimsókn hins mikla meist-
ara. Mér finnst það vera guðlegt
kraftaverk, að hinn mikli meist-
ari skuli þekkja mig aftur.“
Hún sagði honum, hvað á daga
sína hafði drifið. Hún hafði neyðzt
til að hverfa brott úr litla húsinu
sínu, vegna örbirgðar; á gamals
aldri hafði hún leitað að nýju í
stórborgina, þar sem nafn hennar
var löngu gleymt. Hana hafði
tekið mjög sárt að yfirgefa heim-
ili sitt, en það olli henni þó enn
meiri hugraunum, þegar hún gerð-
ist gömul og farin, að geta ekki
framar dansað fyrir framan
Búddhamyndina á kvöldin, til að
gleðja sál þess, sem hún hafði
elskað. Þess vegna var það, að
hún vildi láta mála mynd af sér í
dansskrúða og dansstellingum, til
að hengja hjá Búddhamyndinni.
Þessa ósk hafði hún beðið Kwan-
non að uppfylla. Hún kvaðst hafa
leitað til hins mikla meistara,
vegna þess, hve frægur listamað-
ur hann var; sig langaði til að
málverkið yrði afburða fagurt,
svo að það gleddi sál þess fram-
liðna. Dansskrúða sinn hefði hún
meðferðis, því að hún vonaði, að
meistarinn vildi mála sig í honum.
Hann hlustaði brosandi á mas
hennar og svaraði: „Mér er það
aðeins gleðiefni, að mála þessa
mynd. í dag verð ég reyndar að
ljúka verki, sem ekki þolir bið. En
komir þú hingað á morgun, skal ég
mála slíka mynd eins vel og mér
er unnt.“
En hún svaraði: „Ég hefi ekki
enn sagt meistaranum það, sem
veldur mér mestri hugraun: Ég get
ekkert boðið svo frægum manni
að launum, nema þenna dans-
búning. Hann var dýr einu sinni,
en nú er hann einskis virði. Þó
vona ég, að meistarinn vilji þiggja
hann, því að hann er fágætur. Nú
á dögum klæðast söngmeyjarnar
annars konar búningum.
„Láttu þetta ekki valda þér á-
hyggjum," sagði málarinn. „Það
gleður mig einungis að fá þetta
tækifæri til að greiða lítið eitt af
gamalli skuld minni við þig. Á
morgun skal ég mála af þér mynd,
eins og þú hefir beðið um.
Hún drap enninu þrisvar í gólf-
ið fyrir framan hann, bar fram
þakkir sínar og mælti: „Ég bið
meistarann að afsaka, þótt ég
þurfi enn að segja fáein orð: Ég
vil ekki, að hann máli mynd af
mér eins og ég er nú, heldur eins og
ég var á æskuárum mínum, þegar
meistarinn sá mig fyrst.“
Hann svaraði: „Ég man vel eftir
þér. Þú varst dásamlega fögur!“
Við þessi ummæli birti yfir
hrukkóttu andlitinu. Hún hneigði
sig, þakkaði honum fyrir og mælti:
„Þá rætist allt, sem ég hefi þráð
og beðið um. Úr því að ég var
þannig í augum meistarans á