Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 61

D VÖL
55
æskuárum mínum, þá bið ég hann
að mála mig ekki eins og ég er
nú, heldur eins og ég var þá, áður
en ég varð gömul og grett. Ó,
meistari, gerðu mig unga í annað
sinn. Gerðu mig fallega, svo að sál
hans, sem knýr mig ómaklega til
að bera fram þessa bón, geti unað
við fegurð mína. Þegar hann sér
málverk meistarans, mun hann
fyrirgefa mér, þótt ég geti ekki
dansað lengur.“
Enn einu sinni bað málarinn
hana að vera hughrausta og sagði:
„Komdu á morgun, þá mála ég
myndina. Ég mun mála þig eins
og ég sá þig forðum daga: unga
og forkunnarfagra dansmey. Og
ég skal vanda mig jafn mikið og
ég væri að mála mynd af auðug-
asta manninum í öllu landinu.
Vertu hugglöð og komdu á morg-
un.“
V.
Gamla konan kom á tiltekinni
stundu. Listamaðurinn málaði
myndina á hvítan silkidúk. Sú
mynd líktist ekki þeirri konu, sem
lærisveinar hans sáu, heldur var
það hin æskulétta dansmey, sem
hann sá í huga sér. Augun voru
skær, líkaminn grannur og stælt-
ur eins og reyr; öll var hún eng-
ilfögur eins og himinborin dís í
gullbryddum silkiskrúðanum.
Pensill málarans laðaði fram hinn
horfna yndisþokka hennar og
fölnaða fegurð. Þegar listaverkið
var fullgert, innsiglaði hann það
og límdi á það silkirenninga, sem
hann festi við þung kefli úr sed-
vusviði og dálítinn silkihanka. Síð-
an bjó hann um það í litlum stokki
úr hvítum viði og fékk gömlu kon-
únni í hendur. Hann vildi einnig
gefa henni peninga. En hún vildi
ekki þiggja þá gjöf, hversu mikið
sem hann lagði að henni. „Nei,“
sagði hún með tárin í augunum,
„slíks þarfnast ég ekki. Ég bað
aðeins um myndina. Ég bað og
bað, og nú hefi ég verið bænheyrð.
Aldrei framar í þessu lífi mun ég
bera fram ósk mér til handa, og
deyi ég með slíku hugarfari, munu
mér verða auðfarnir vegir Búddha.
Aðeins eitt veldur mér sorg: Ég
hefi ekkert til þess að bjóða hin-
um mikla meistara að launum.
nema dansbúninginn, sem er harla
litils verður; þó bið ég meistarann
að þiggja hann. Á hverjum degi
skal ég biðja hinn alvalda að
launa honum dæmalausa gæzku í
minn garð og veita honum giftu-
ríka framtíð."
„Hvað hefi ég gert?“ svaraði
listamaðurinn brosandi. „Ekki
neitt. En ég skal þiggja þessi
klæði, ef þér fellur það betur. Við
þau eru bundnar góðar minning-
ar um nóttina, er ég gisti í húsi
þínu og þú gekkst úr rúmi vegna
mín ómaklegs og vildir ekki einu
sinni þiggja borgun fyrir nætur-
greiðann. Fyrir allt þetta er ég
enn í þakkarskuld við þig. Segðu
mér nú, hvar þú átt heima, svo
að ég geti séð myndina á sínum
stað.“ Með sjálfum sér hafði hann
staðráðið að láta hana ekkert
skorta framar.
En hún afsakaði sig með fáum
orðum og vildi ekki segja honum
heimilisfang sitt: bústaður sinn
væri of fátæklegur til þess, að
slíkur maður sem hann mætti líta
hann augum. Síðan margþakkaði
hún honum góðverkið og laut
höfði að gólfi hvað eftir annað,
og grátandi af gleði hélt hún loks
leiðar sinnar með dýrgripinn.
Listamaðurinn kallaði til eins
lærisveinsins: „Flýttu þér á eftir