Dvöl - 01.01.1941, Síða 65

D VÖL
99
um toréfum sínum. Hann æskti sér
eiginkonu. Það var einmanalegt að
búa einn í Minnesota. Marjorie var
líka einmana. Hún hafði búið al-
ein hin fimm löngu ár, síðan móðir
hennar lézt. Nú skildi hún, hvernig
í öllu lá. Hún hafði alltaf verið
einmana.
Marjorie var fullþroska til ásta.
Hún var tuttugu og fjögurra ára að
aldri. Armar hennar og fótleggir
voru þvalir og þéttir, eins og hin
ungu barrviðartré vetrarins. Brjóst
hennar og varir voru hlý og mjúk.
Andardráttur hennar minnti á
nóvemberblæinn, sem berst yfir
vatnið gegnum barrvið og greni-
skóg. Marjorie var fullþroska til
ásta. Varir hennar voru mjúkar og
líkami hennar þéttvaxinn.
Marjorie tók til í herberginu, sem
hún ætlaði honum, og beið síðan
komu hans. Hún þvoði lökin og
koddaverin þrisvar sinnum. Þau
voru mjúk eins og varir hennar og
anguðu greniilmi eins og andar-
dráttur hennar. Hún þurrkaði allt-
af léreft sín á grenigreinum og lín-
dró þau árla morguns, meðan þau
voru enn þrungin greniilmi.
Daginn, sem hans var von, var
Marjorie vöknuð löngu fyrir sólar-
uppkomu. Það var voveifleg,. svöl
sólaruppkoma.
Áður en hún fór í kjólinn, hljóp
hún inn í herbergið og jafnaði í
síðasta sinni úr hrukkum svæfl-
anna og ábreiðunnar. Svo klæddi
hún sig í skyndi og ók til járn-
brautarstöðvarinnar, sem var í
nítján mílna fjarlægð.
Hann kom með hádegislestinni
frá Boston. — Hann var miklu há-
vaxnari en hún hafði búizt við og
miklu fegurri en hún hafði vonað.
„Er þetta Marjorie?“ spurði hann
hásri röddu.
„Já,“ svaraði Marjorie áköf. —
„Ég er Marjorie, og þetta er sjálf-
sagt Nels.“
„Já.“ Hann brosti, og augnaráð
þeirra mættist. „Ég er Nels.“
Marjorie fór með Nels út að bif-
reiðinni. Þau stigu inn og óku á
braut. Nels var stuttorður og fámáll.
Hann horfði allan tímann á Mar-
jorie. Hann starði óaflátanlega á
hendur hennar og andlit. Hún var
taugaóstyrk og feimin, meðan á
hinni nákvæmu athugun hans
stóð. Aðeins tvisvar eða þrisvar
sinnum snart armur hans Mar-
jorie. Ójöfnur og bugður vegarins
þrýstu þeim fast saman. Armur
Nels var styrkur og vöðvastæltur
eins og armur skógarhöggsmanns.
Síðla um kvöldið gengu Mar-
jorie og Nels saman gegnum skóg-
inn niður að vatninu. Sterkur
svalvindur blés, og vatnið lá í löð-
urróti. Meðan þau stóðu á kletti
einum og horfðu á bylgjurnar,
kastaði skyndileg stormhviða
henni að öxl hans. Nels vafði hana
stálörmum sínum og stökk niður
af klettinum. Síðan gengu þau
aftur heimleiðis gegnum barrvið-
inn og greniskóginn.
Meðan Marjorie bjó til kvöld-