Dvöl - 01.01.1941, Síða 67

DVÖL
61
hugsanir sínar. Hún laut fram á
borðið. Nels varð eftir inni í dag-
stofunni og tróð í pípu sína á ný.
Marjorie lagði oft af stað aftur inn
í dagstofuna, en sneri alltaf aftur,
þegar hún kom að dyrunum. Hún
vildi gjarna spyrja Nels, hvort
hann kæmi aftur. — Hún missti
disk, og hann brotnaði í mola á
gólfinu. Það var í fyrsta sinni, sem
hún braut gler, síðan morguninn
forðum, þegar móðir hennar lézt.
Titrandi setti hún upp hatt og fór
í yfirhöfn. — Auðvitað mundi hann
koma aftur. Það var heimskulegt
að halda annað. Hann fór kannske
til Boston til að kaupa henni ein-
hverjar gjafir. Hann mundi koma
áftur — alveg áreiðanlega.
Þegar þau voru komin á járn-
brautarstöðina, rétti Nels h'enni
höndina. Hún lagði hönd sína í
hönd hans. Það var í fyrsta sinni,
sem hörund hans snart hörund
hennar.
„Vertu sæl,“ sagði hann.
„Vertu sæll, Nels“. Hún brosti til
hans. „Ég vona, að þér hafi ekki
leiðst“.
Nels tók ferðatösku sína og gekk
1 áttina til biðsalarins.
Marjorie skynjaði stirðleik dauð-
ans i örmum sínum og fótleggjum.
Nann hafði ekki sagt, að hann
ftiundi koma aftur.
„Nels,“ hrópaði hún ráðþrota.
Nels nam staðar, leit aftur og
virti hana fyrir sér.
„Nels, þú ert velkominn aftur,
hvenær sem þú vilt,“ mælti hún
bænarrómi blygðunarlaust.
„Þakka“, svaraði hann fálega. —
,,En ég fer til Minnesota og hef ekki
í hyggju að koma aftur“.
Það lá við, að hún yrði orðlaus.
„Hvert ferðu?“
„Til Minnesota“, svaraði hann
stuttlega.
Marjorie ók heimleiðis, svo hratt
sem auðið var. Strax og hún kom
heim hljóp hún inn í herbergi Nels.
Þar nam hún staðar við rúmið
og horfði á bæld lökin og svæfl-
ana tárblindum augum. Með ekka
þrýsti hún svæflunum að sér og
vætti þá tárum sínum. Hún kyssti
andlit hans og bauð honum varir
sínar.
Það var komið kvöld, þegar hún
áttaði sig aftur. Sólin var hnigin
til viðar og dagurinn liðinn. Svalt
húmið varpaði skuggum inn í her-
bergið.
Marjorie sveipaði ullarábreiðu um
herðar sér og greip svæflana og
lökin úr rúminu. Hún fór rakleitt
inn í herbergið sitt. Hún lauk upp
sedrusviðarkistunni og braut hin
bældu lök og koddaver saman Hún
lagði léreftin niður í kistuna og
ýtti henni að rúmi sínu.
Marjorie slökkti ljósið og gekk
til hvílu.
„Góða nótt, Nels“, hvíslaði hún
blíðlega um leið og hún strauk
fingrum sínum yfir lok sedrusvið-
arkistunnar.