Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 71

D VÖL
85
Ráð viláa’g hefði á þeim aldri,
sem innir lengstan heilög bók,
og eiðum helgum, sem unnust Baldri,
éplum, sem guðum fjörmagn jók.
Þú skyldi lifa lengst oss hjá
listaskáldið að Bœgisá.
Engla-tunga.
Englar guðs á ’ebresku
orðin meinast hneigja,
en árar tala íslenzku.
Á það þori ég deyja!
Ef víti er foldu fsa á,
eíns og flestir meina,
skilja má hví skrattar þá
skrafa frónsku hreina.
Stökur.
Úr sinni gengur gleðin snögg,
geisar aftur sorgaþý.
Ákaft hrynur hvarmadögg,
hjartað titrar brjósti í.
Allt verður að ama mér,
angra málin vinsamlig,
alla menn ég forðast fer
og forðast líka sjálfan mig.
Úr Stellu rímum.
Fyrst er sjón og svo er tal,
svo kemur hýrlegt auga;
síðan ásta fagurt fal
Freyju hefst við bauga.
Orð voru kossum menguð með,
myrtu faðmlög ama,
vínið heita gladdi geð,
gerir það enn hið sama.
þegar þau vita, að ekki er
úlfurinn þeim til baga.
Eins eru þau, sem elskast mest
í allri raun og veru,
því þeim fara þykir bezt
þar sem fœstir eru.
Viður þrennt er þungt að fást,
þrennt kann sönsum brjála:
nóttin þögul, eldheit ást,
og ódœll straumur skála.
Úr skálmöld frœgri
skraföld er og skriföld orðin,
skötnum bíta skvaldurs sverðin,
skeinusöm er þeirra ferðin.
Úr 4. rímu.
Sannleik mun ég segja frekt,
þó sumum þyki skrítilegt,
að sauðþrá eru örlög vor,
svo enginn fœr þeim nuddað spor.
Eins og þverslá eru megn
œtlun manna og lyst í gegn
virða örlög veröld i,
vil ég ólög heiti því.
Enginn getur — œtli þó,
annarra dregið fisk úr sjó,
og brotnað á þriðju báru sá
bátur, er ekki lenda á.
Úr mansöng 8. rímu.
Ef ei sel og ei þér gef
efnislítið frœði,
fitjaðu ei þér upp á nef,
þó eina bögu ég kvæði.
Þau voru bœði orðin ein,
allir í svefni lágu:
féllu atvik beggja bein,
þvi bragnar til ei sáu. Gunnlöð hjá ég sjaldan svaf,
fyrir sónardropann káta,
Lömbin svona leika sér handverk gjörði ég aldrei af
með list um grœna haga, Austra’ að smíða báta.