Dvöl - 01.01.1941, Síða 75

D VÖL
69
geil höfð milli óþresktu hafranna
og steinveggjarins, svo að kornið
drykki ekki í sig rakann. Inn
í geilina komst tarfurinn ekki,
en ég átti fullt í fangi með að
koma honum út aftur. Ég sá hann
sjaldan jafn trylltan og í þetta
skipti, og ég vorkenndi húsbónd-
anum. Hvað sem öðru leið, var
tarfurinn hans eign! En þegar ég
hafði komið tudda á básinn og
bundið hann ramlega, kom hús-
bóndinn inn og hefndi sín. Hann
barði tarfinn yfir granirnar með
keðjuspotta, og ég fékk að heyra
sitt af hverju fyrir að hafa vanið
hann á að stökkva yfir hurðina.
En Jehóva jafnaði sakirnar fyrir
okkur báða. Lengi á eftir gat hús-
bópdinn varla látið sjá sig i fjós-
inu. Jafnskjótt og tarfurinn kom
auga á hann, fór hann að róta
upp hálminum, teygði út úr sér
tunguna og gaf um leið frá sér
hljóð, sem líkast var því, að hann
væri að æla.
Jehóva hafði dökkan og kubbs-
legan haus á stuttum og gildum
hálsi. Þar var húðin í hrukkum og
fellingum og líktist gamalli eikar-
rót. Þegar hann var í æstu skapi,
dökknaði hausinn, og hárin, sem
uxu milli stuttra hornanna á hon-
um, risu og ýfðust. Þá minnti
hann á máttugan og ægilegan
anda, sem kom svífandi í skýjun-
um. Þess vegna kallaði ég hann
Jehóva.
Hausinn á Amor hafði ekkert
ægiiegt við sig. Hann var næsta
sviplaus, enda þótt hornin á hon-
um væru svo mikil fyrirferðar, að
ég náði varla milli þeirra. Hann
hafði verið sviptur bæði hæfileik-
um og ástríðum og var orðinn eins
og vél, sem át og svaf, át og svaf,
reglubundið og stundvíslega.
Það var aðeins þegar hundar
voru nærri, að eins og eitthvað
fjarlægt og hálfgleymt vaknaði til
lífsins. Hann fékk veður af hund-
inum, þó að hann væri langt í
burtu, og þá kom heldur en ekki líf
í tuskurnar. Ég varð oft í vandræð-
um með að hafa hemil á honum.
Fjandskapurinn milli úlfs og uxa
hlýtur að hafa átt sér býsna djúpar
rætur, fyrst hann hefir haldizt við
þúsundir ára, enda þótt ýms önnur
séreinkenni hafi horfið. Þegar
hundar voru annars vegar, gat
Amor sannarlega notað fæturna,
og hornin líka, sem annars virtust
honum óþörfust af öllu óþörfu.
Um • töðugjöldin voru leifðar
nokkrar flöskur af púnsi. Ráðskon-
an ætlaði að sjá svo um, að karl-
mennirnir á bænum næðu ekki i
þær og bað mig að koma þeim und-
an. Mér þótti vel til fallið að gefa
tarfinum, mínum góða vini, ofur-
lítið bragð og hellti úr tveimur
flöskum í fötuna hans. Amor fékk
þá þriðju, því að mér þótti synd að
setja hann alveg hjá. Það varð
fjörug miðdegisveizla í fjósinu. Allt
fjósið, þeim megin, sem tarfurinn
stóð, nötraði af látunum í honum.
Hann sletti tungunni á báða bóga,
vingsaði hausnum, vaggaði sér upp