Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 86

1
D VÖL
80
Kímnisögur
Jökulsá á Fjöllum er eitt hið mesta
vatnsfall á landi hér, mjög skoldökk og
hvergi reið. Jafnvel á söndunum í Axar-
firöi, þar sem hún er mjög breið sums
staðar, kraka hestar hvergi botn landa á
milli. Áður en brúin kom á ána voru
ferðamenn jafnan ferjaðir yfir hana, en
hestar sundlagðir. Austast í Kelduhverfi,
skammt þaðan, sem brúin er nú á Jökulsá,
er bærinn Ás, fornt höfðingjasetur. Ein-
hvern tíma áður en brúin var smíöuð, bar
það til, að ferðalangur einn sunnlenzkur
kom heim að Ási með hest sinn í taumi.
Hitti hann heimamenn að máli, kvaðst
vera á austurleið og bað um íylgd yfir
Jökulsá. „Ég kom klárskrattanum ekki
út í lækinn", bætti hann við sér til af-
sökunar. -----
Þessi saga er sögð frá messugerð, sem
fram fór að vetrarlagi í kirkjunni á Hof-
teigi á Jökuldal endur fyrir löngu:
Meðan prestur flutti stólræðuna, tóku
kertaljósin að daprast. Fór þá meðhjálp-
arinn á stúfana að klippa skörin. Eitt
kertið var yfir prédikunarstólnum, og
seildist meðhjálparinn með ljósasöxin yf-
ir höfuð presti og nam burt skarið. En
ekki tókst betur til en svo, að hann missti
skarið ofan í hárið á prestinum og tók
brátt að rjúka úr hýjungnum. Kom við
þetta mesta fát á meðhjálparann. En
brátt sá hann, að athafnir myndu giftu-
drýgri en aðgerðaleysi. Varð honum það
að vopni, að hann var tóbaksmaður, svo
að hann gat slöngvað út úr sér vænum
gúlsopa af tóbakslegi í höfuðið á kenni-
manni og kæft eldinn á svipstundu.
„Hvernig er það, Lóa mín, er sjór í kring
um Vestmannaeyjar", spurði frúin vinnu-
konu sína, sem var frá Vestmannaeyjum.
Vinnukonan játaði, að svo væri.
„Já, það var nefnilega svartamyrkur
þegar ég kom þar,“ sagði frúin.
Prestur nokkur bauð sýslumanni og
lækni til dagverðar. Prestsfrúin bar sjálf
á borð og kom fyrst inn með sviða-
kjamma á diski. Skyldu þeir allir fá sér
sneið af kjammanum og mæla um leið
fram þá ritningargrein, sem þeim flygi f
hug.
Læknlrinn réðist fyrstur að kjamman-
um, skar af honum eyrað og fylgdi væn
sneið. Hann mælti: „Og hann hjó af
honum eyrað".
Sýslumaðurinn sneiddi af kjálkanum og
sagði: „Og hann laust hann kinnhest".
Þá greip prestur tveim höndum það,
sem eftir var af kjammanum og sagði:
„Þá hvarf hann þeim sýnum".
Konan: Hér er sagt frá nýrri uppfynd-
ingu. Það er skyrta, sem er án talna.
Maðurinn: Ég sé nú ekkert nýtt í því.
Ég veit ekki betur en að ég hafi notazt
við slíkar skyrtur í mörg ár.
Það er sagt, að það sjái lítið á lækn-
unum, þó að sjúklingurinn deyi. Sennilega
hugga þeir sig við það, að það sé engan
veginn víst, að hann hefði lifað, þótt þeir
hefðu hvergi komið nærri.
Flækingur einn lýsti fötunum sínum
þannig, að þau væru raunar ekkert annað
en göt, sem væru bundin saman með
snærum.
Maður nokkur keypti vínarbrauð i
brauðbúð. „Ætlið þér að borða það hér eða
taka það með?“
„Hvort tveggja," var svarið.
Það er sagt, að brúðkaupsferðimar séu
styttri en var í gamla daga — og fleiri.
Maður nokkur, sem var fæddur og upp-
alinn á ísafirði, kom þangað aftur eftir
tveggja ára fjarveru. Hann stóð á bryggj-
unni með ferðatösku í hendinni og ný-
stiginn af skipi. „Hvað, ert þú að fara úr
bænum", spurði aldraður maður, sem hafði
þekkt hann og gekk þar fram hjá.