Dvöl - 01.04.1941, Síða 6

84
DVÖL
skiljanlegt, og það snerti hjá mér
viðkvæma strengi. Og þó — þrátt
fyrír alla skynsemi og viljaþrek. Ég
fann, að hendurnar á mér skulfu,
og það greip mig einhver myrk-
fælnikennd hræðsla. Mér fundust
þessi blóm koma beinlínis frá henni
sjálfri, vera kveðja frá henni hand-
an yfir gröf og dauða. Mér fundust
þau eiga að segja mér frá ást henn-
ar og eilífri tryggð. — Nei, við skilj-
um ekki dauðann og gerum það
líklega aldrei. Eiginlega er enginn
dáinn, fyrr en allir, sem einhvern
tíma þekktu hann, eru líka dánir.
Ég hagræddi blómunum öðru vísi i
dag en ég var vanur — eins og ég
kynni að merja þau, ef ég tæki of
fast á þeim — eins og sál þeirra
færi kannske hljóðlega að gráta við
harkalega snertingu. — Núna
standa þau í græna kerinu á
skrifborðinu mínu. Mér sýnist þau
beygja krónurnar í sorgblöndnu og
þögulu þakklæti. Það er einhver
sársaukakennd þrá, sem berst frá
þeim til mín, og ég finn, að þau
gætu sagt mér eitthvað,ef ég aðeins
skildi mál allra lifandi hluta, en
ekki bara þeirra, sem tala.
Ég vil ekki láta þetta ná tökum á
mér. Ég veit, að þetta eru aðeins
venjuleg blóm, aðeins venjuleg
kveðja. Ekki rödd úr djúpi grafar-
innar. Aðeins blóm, sem keypt voru
í búð. Blóm, sem búðarmaðurinn
hefir bundið í vönd, án þess að
hugsa um nokkuð sérstakt, og svo
hefir hann lagt þau i hvíta kassann
og sent þau 1 pósti. Og nú eru þau
hér. Hvers vegna, hvers vegna
hverfa þau ekki úr huga mér?
Ég er úti tímunum saman, og ég
fer í langar og einmanalegar
gönguferðir. Ég finn, að ég er leið-
inlegur í annarra hópi. Ég verð þess
sérstaklega var, þegar litla, ljós-
hærða vinan mín situr í stofunni
hjá mér og skrafar við mig. Ég
fylgist ekki með. Og þegar hún er
farin, er eins og hún sé strax kom-
in í órafjarlægð, eins og borgin og
mannfjöldinn hafi gleypt hana
og ekkert sjáist eftir. Mig mundi
sennilega ekki furða á því, þótt
hún kæmi aldrei aftur.
Blómin eru í háa, græna ker-
inu. Leggir þeirra eru í vatni, og
ilmurinn fyllir stofuna. Hann hefir
ekki dofnað, þó að þau séu búin að
standa þar í viku og byrjuð að
fölna. — Ég er farinn að trúa alls
konar vitleysu, sem ég var vanur að
hlæja að. Ég trúi, aö það sé hægt
að tala við regnið og skýin. Ég bíð
eftir því, að þessi blóm fari að tala.
Nei, ég veit, að þau tala. Jafnvel
nú hrópa þau til mín í sífellu, og
það liggur við, að ég skilji þau.
En hvað það gleður mig, að vet-
urinn er liöinn. Ég finn andblæ
vorsins í loftinu. Ég hefi í engu
breytt háttum mínum, og mér
finnst, að lífssvið mitt sé alltaf að
stækka. Dagurinn í gær virðist
löngu liðinn, og atburðir, sem
gerðust fyrir nokkrum dögum, eru
eins og óljós draumur. Það er alltaf
eins, þegar Gretel fer; sérstaklega
þó, þegar ég hefi ekki séð hana í