Dvöl - 01.04.1941, Síða 17

DVÖL
ðS
„Hann virðist una hag sínum
næsta vel,“ mælti Múhamedsjakk.
„Hann er fáskiptinn og einrænn,
en störf sín leysir hann mjög dyggi-
lega af höndurn."
" „Væri hægt að fá að tala við
hann?“ spurði gesturinn. „Mér
þætti fróðlegt að heyra æfisögu
hans.“
„Elías, komdu hingað með konu
þína,“ hrópaði Múhamedsjakk.
Elías og kona hans gengu inn.
Hann kastaði kveðju á þá, sem fyrir
voru, og fékk sér sæti yzt við dyr.
Sjamsjemagí laumaðist bak við
forhengið og settist við hlið hús-
móðurinnar.
„Heyrðu, Elías,“ hóf gesturinn
máls. „Þig hlýtur að taka það sárt,
að minnast fyrri æfi þinnar, þegar
þú lifðir í allsnægtum, þar sem
þú hefir nú við þrautakjör að búa.“
„Tæki ég að ræða við ykkur um
hamingju og óhamingju, mynduð
þið alls ekki trúa orðum mínum,“
mælti Elías. „En spyrjið konu mína.
Konunni er jafnan auðveldara að
lýsa tilfinningum sínum en karl-
bianninum."
Aðkomni maðurinn mælti þá:
„Sjamsjemagí, segðu mér frá
hamingju ykkar fyrrum og óham-
iúgju þeirri, sem þið eigið nú viö
að búa.“
Sjamsjemagí svaraði handan
forhengisins:
„Við Elías höfum nú búið saman
1 fimmtíu ár. Við leituðum ham-
ibgjunnar, en fundum hana eigi.
Nú fyrst, þegar allur auður okkar
ér þrotinn og við verðum að lifa í
vinnumennsku, höfum við hlotið
hina sönnu hamingju."
Þessi orð gömlu konunnar ollu
Múhamedsjakk og gestum hans
mikillar undrunar. Hann dró for-
hengið frá, til þess að geta virt
Sjamsjemagí fyrir sér. Hún hafði
krosslagt hendurnar og brosti til
Elíasar. Bros lék einnig um varir
hans. Hún hélt áfram máli sínu:
„Ég segi sannleikann og er alls
ekki að gera að gamni mínu. í
fimmtíu ár höfum við leitað ham-
ingjunnar. Meðan við vorum auðug
af þessa heims gæðum, fundum við
hana eigi. Nú erum við snauð og
verðum að afla okkur viðurværis í
vinnumennsku hjá öðrum. En ham-
ingjan hefir hlotnazt okkur.“
„í hverju er þá sú hamingja
ykkar fólgin?“
„Meðan við lifðum í allsnægtum,
gafst okkur aldrei tími til þess að
ræðast við, hugsa um sálir okkar
né biðja til guðs. Við vorum hlaðin
sorgum og áhyggjum. Gesti bar að
garði. Þeim fylgdu annir og áhyggj-
ur. Við urðum að veita þeim ríku-
lega og gefa þeim gjafir, svo að þeir
baktöluðu okkur eigi. Þegar þeir
voru á braut, þurftum við að líta
eftir vinnuhjúunum. Þau vildu
gjarna eiga náðuga daga. Við vild-
um hins vegar, að þau afköstuðu
sem mestu og beztu starfi. Þetta
tvennt verður vart samræmt, svo
að vel fari. Við óttuðumst jafnan,
að úlfar myndu granda búpeningi
okkar, eða að þjófar myndu ræna