Dvöl - 01.04.1941, Síða 20

98
DVÖL
II. Nætnrljóð
Það streymir inn i hug mér í hundrað leifturmyndum,
hið hljóða nœturljóð,
það glitrar úti á sundum, það tindrar yfir tindum
í tunglins silfurglóð,
það ómar frá þeim strengjum,sem hann bcerir, nœturblœrinn,
með bllðri, léttri hönd,
það hljómar í þeim Ijóðum, er hann syngur, blái sœrinn,
við sendna fjarðarströnd.
Á safírblárri hvelfingu silfurdjásnin Ijóma
og sindri strá um vog,
og þeyrinn slœr á gitar sinn þúsund töfra hljóma
við þúsund stjarna log,
og víst er þetta glœsilegra en geislabjartur dagur,
þótt glaður sé og hlýr,
því heimurinn er allur svo ótrúlega fagur
og yndislega nýr!
Og minningarnar koma og kyssa mig á vangann
og kveða mér sín Ijóð
um liðnar dýrðarnœtur með söngvaseið og angan
og silfurmánaglóð
— um blóð mitt finn ég streyma þann sœla, sára unaö,
er sál mln frekast kýs,
og eitthvað stórt og heilagt, sem mig hafði ekki grunað,
úr hugans djúpi rís.
Og Ijúfsár þráin flýgur yfir fjöll og sœvarstrauma,
hún flýgur létt og hljótt
til þín, sem ert mín hamingja, drottning minna drauma,
og dvelst hjá þér í nótt. —
Og seiðandi er nóttin í safírblárri höllu
við silfurstjarnaskin
— en dásamlegast finnst mér og indœlast af öllu
að eiga þig að vin!