Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 25

dvöl
103
kæmi því við, hvort vélamaðurinn
væri stjórnleysingi eða ekki.
„Já, bíddu nú við,“ sagði ráðs-
maðurinn í sínum venjulega tón.
„Gerum ráð fyrir að þú sæir allt
í einu berfættan ræfil, sem væri
að skjótast milli runnanna á út-
hafsströndinni á eynni, en skammt
úndan landi sæir þú bát, fullan af
negrum, og þeir reru í burt, eins og
þeir ættu lífið að leysa. Þú myndir
tæplega gera ráð fyrir, að sá ber-
fætti hefði fallið af himnum ofan,
eða heldur þú það? En hann væri
annað hvort þaðan kominn, eða
fi'á Cayenne. Ég veit jafn langt
hefi’minu. Um leið og ég sá mann-
garminn, sagði ég svona við sjálfan
hiig: „Flóttafangi, flóttafangi." Ég
var jafn viss um það og ég er viss
úm, að þú stendur hérna frammi
fyrir mér. Ég hleypti beint á hann.
Hann stóð kyrr dálitla stund á hól-
barði oghrópaði: „Monsieur! Mon-
sieur! Arrétez!“ Svo lagði hann á
flótta á síðustu stundu og hljóp allt
hvað af tók. Þá sagði ég svona við
úiig; ,,Ég skal temja þig, kunningi,
áður en ég skil við þig “ Svo hélt ég
áfram að elta hann hingað og
Þangað. Ég hrakti hann niður að
sjónum og króaði hann loksins af
á sandrifi, þar sem hann stóð í sjó,
og ekkert nema haf og himinn að
baki honum. Klárinn minn tvísté
1 sandinum og hristi hausinn, ekki
hieira en faðm frá honum.
Hann krosslagði handleggina á
hrjóstinu og otaði fram hökunni í
eins konar örvæntingarfullri
þrjózku, en ég lét það ekki hafa
áhrif á mig.
„Þú ert flóttafangi,“ segi ég.
Þegar hann heyrði frönskuna,
leit hann niður fyrir sig og svipur
hans breyttist.
„Ég neita engu,“ sagði hann, laf-
móður, því að ég hafði fylgt honum
fast eftir á klárnum. Ég spurði
hann, hvað hann væri að vilja
þarna. Hann var nú farinn að ná
sæmilega andanum og sagðist hafa
ætlað að komast til bóndabæjar, er
honum hefði skilizt að væri skammt
í burtu. Ég gerði undir eins ráð fyr-
ir, að negrarnir í bátnum hefðu sagt
honum það, Þá hló ég hátt, og hon-
um varð órótt. Hafði hann nú verið
svikinn? Var enginn bær svo ná-
lægt, að hann gæti gengið þangað?
Ég hélt áfram að hlæja. Hann var
gangandi, og auðvitað hefði fyrsti
nautahópurinn, sem hann mætti,
troðið hann niður. Gangandi mað-
ur, sem hættir sér inn á beitilandið,
hefir ekki minnstu von um undan-
komu.
„Það hefir sannarlega bjargað
lífi þínu, að ég skyldi rekast á þig
hérna,“ sagði ég. Hann játti, að það
gæti svo verið, en hann hefði í
fyrstu haldið, að ég ætlaði að láta
klárinn minn troða sig undir. Ég
fullvissaði hann um, að það hefði
verið hægðarleikur, ef ég hefði
viljað. En þegar hér var komið, þá
hafði eiginlega hvorugur meira að
segja. Ég vissi svei mér ekki, hvað
ég ætti að gera við þenna fanga,
nema ef ég ætti að reka hann 1 sjó-