Dvöl - 01.04.1941, Síða 26

104
D VÖL
inn aftur. Þá datt mér í hug að
spyrja hann fyrir hvað hann hefði
verið dæmdur. Hann hengdi bara
hausinn.
„Hvað var það?“ spurði ég,
„þjófnaður, morð, nauðgun, eða
hvað?“ Mig langaði til þess að
heyra, hvað hann segði um þetta,
þó að ég gerði auðvitað ráð fyrir að
það yrði lygi. En hann sagði aðeins:
„Kallaðu það hvað sem þér sýn-
ist. Ég neita engu. Það þýðir ekki
að neita neinu.“
Ég virti hann gaumgæfilega fyrir
mér og þá datt mér nokkuð í hug.
„Þeir hafa stjórnleysingja þar
líka,“ sagði ég. „Kannske, að þú sért
einn af þeim?“
„Ég neita engu, herra“ endurtók
hann.
Þetta svar kom mér til að álíta,
að líklega væri hann ekki stjórn-
leysingi.
Ég held, að þessir bölvaðir stjórn-
leysingjavitleysingar séu dálítið
hreyknir af sér. Sennilega hefði
hann játað það undir eins, ef hann
hefði verið stjórnleysingi í raun og
veru.
„Hvað varstu, áður en þú varst
dæmdur?
„Ouvrier", svaraði hann. „Og það
góður verkmaður“.
Þá datt mér aftur í hug, að
sennilega væri hann stjórnleysingi,
þrátt fyrir allt. Þeir eru flestir úr
þeirri stétt, ekki satt? Ég hata
þessa bölvaða síeyðileggjandi
hunda. Ég var kominn á fremsta
hlunn með að ríða burt og láta
hann svelta í hel eða drukkna,
hvort sem hann kysi heldur. Ekki
myndi hann komast inn yfir eyna
til þess að ónáða mig aftur. Það
myndu nautin sjá um. Ég veit ekki,
hvað það var, sem kom mér til að
spyrja:
„Hvers konar handverksmaður
varstu?“
Mér var öldungis sama, hvort
hann svaraði mér eða ekki. En þeg-
ar hann svaraði undir eins: „Méc-
anicien, monsieur,“ þá lá við sjálft,
að ég dytti af baki af undrun.
Gufubáturinn hafði verið þrjár
vikur í lamasessi á síkinu. Skylda
mín við félagið var augljós. Hann
tók eftir því, hvað mér varð hverft
við, og þarna stóðum við í meira en
mínútu og störðum ruglaðir hvor
á annan.
„Farðu á bak fyrir aftan mig“,
skipaði ég. „Þú skalt fá að koma
gufubátnum mínum í lag.“
Með þessum orðum skýrði ráðs-
maðurinn mér frá þangaðkomu
stjórnleysingjans svonefnda, Hann
ætlaði sér að hafa hann áfram —
af eins konar skyldurækni við fé-
lagið, og nafnið, sem hann gaf hon-
um, kom í veg fyrir, að hann gæti
fengið vinnu í Horta eða nágrenn-
inu. Þegar hirðarnir á búgarðinum
fóru til borgarinnar í tómstundum
sínum, þá sögðu þeir alls staðar frá
því. Þeir vissu varla hvað stjórn-
leysingi þýddi, og heldur ekki hvað
Barcelona var. Þeir kölluðu hann
anarchisto de Barcelona, eins og